Կռիվ է գնում բարի ու չարի
Չարն է տիրացել ամբողջ աշխարհին՛
Բիրտ բռնի ուժով գահ է ժառանգել,
Մարդկաին կյանքը՝ դժողք դարձրել:
Չարը մութ հոգով՝ իր կոտրած ոտքով՛
Աստծուն է դիմոււմ իր կեղծ աղոթքով,
Բարի ձևանում իր չար նենգ հոգով:
Խեղճ բարիություն, չունի փրկություն,
Մազից է կախված մի ողջ սրբություն՛
Մի՞թե չի տեսնում ՏԵՐԸ փառավոր,
Երկիր ուղարկի արդար դատավոր,
Փրկի աշխարհը դարավոր չարից՛
Եվ սարսափելի անարդար մահից:
Նաիրի Հակոբջանյան
Շահը ի՞նչ է, որ շահին ենք գերադասում,
Մոռանալով խիղճ մարդկություն ու սրբություն՝
Շահի համար մահի դուռն ենք իրար տանում,
Ամենքս ենք մեր մեջ մեղքը միշտ թաքցնում:
Խղճի առաջ մեր մեղքերն ենք մենք անտեսում,
Շահն է դարձել մարդուն ընկեր՝
Քույր ու եղբայր՝ հարազատ մայր:
Շահի համար ծնկի կգանք,
Խիղճ սրբություն ԱՍՏԾՈՒՆ կտանք,
Միայն շահին մենք տիրանանք:
Շահի պոչը ամուր բռնած,
Քույր ու եղբայր իրար թքած,
Մոռանում են արյուն ու հաց:
Ի՞նչ է շահը՝ մոռանում ենք անգամ մահը:
ՆԱԻՐԻ ՀԱԿՈԲՋԱՆՅԱՆ
Մարդիկ մոռացել՛ հեռու են կացել՛
Հոգևոր կյանքից՛ բարքից ու վարքից,
Անգամ խոսելու ձևն են մոռացել՛
Գրել կարդալու՝ միմիյանց հարգելու՛
Ճշմարտությունը՝ բացահայտելու,
Աստվածաշնչի պատվիրաները՝
Օգտագործելու ձևն են ուրացել:
Ո՞վ է հորինել պաշտոն ու կնիք՛
Մարդկանց դարձրել ձեռքի խաղալիք՝
Իրավունքներ են սահմանել թերի՛
Աջ ու ձախ արել թալան անթերի՛
Պայքար է գնում բարի ու չարի,
Չարի ուժերն են գերիշխում դարին՛
Կարծես գոյության այս թեժ պայքարում՛
Չարի գլուխն է միշտ վեր բարձրանում:
Չարերն են դարձել աշխարհի տերը՝
Առաջ տանելով իրենց ստերը՛
Բարին իր խղճով՝ իր քաղցր մտքով,
Ապրում է հավետ՝ ինքն իր աղոթքով:
ՆԱԻՐԻ ՀԱԿՈԲՋԱՆՅԱՆ
Հոգիներ ենք մենք ցնորված՛
Մարմիններին գերի դարձած՛
Խիղճ սրբություն մենք մոռացած,
Մենք մեր դեմ ենք՝ հենց չարացած:
Կտրվել ենք բնությունից՛
Մարդ կոչվելու հատկությունից,
Ամենքս մի անհատ դարձած՛
Երազում ենք ոսկի ու գանձ:
Երազանքներ շատ են ծնվում
Տանում դեպի՛մեզ կործանում:
Ագահ ենք մենք հոգիներով՝
Անկուշտ աչքով՝մարմիններով,
Մեզ զրկել ենք մտածելուց՛
Իրականում ճիշտ խոսելուց:
Մրցավազք է կարծես ստի՛
Ու ձևական կեղծ խաղերի,
Դերասան ենք դարձել կյանքի՛
Դեր ենք տանում անկախ կամքի՝
Սցենարն ենք խախտել կյանքի,
Տանում ենք մեզ մութ փորցանքի:
Ժամանակը չի սպասում՛
Ինքներս ենք՝ մեզ հակասում՛
Եկեք նստենք ու մտածենք,
Արարքները՝ մեր վեր լուծենք:
Ինքներս մեզ քննադատենք՝
Արդար ուղղով ճամփա ընկնենք՛
Փառք տանք ԱՍՏԾՈՒՆ
Ասում են ապրիր
Ապրելով հաղթիր՛
Անցյալից հեռու,
Ներկայով քայլիր:
☞★✞✞★☜
Դառը ներկայով՝
Ես ի՞նչպես ապրեմ՛
Այսքան տառապանք՝
Ո՞րտեղ դատարկեմ:
☞★✞✞★☜
Անցյալը մտել՛
Հոգիս է զավթել,
Տառապանքներիս
Նոր դուռ է բացել:
☞★✞✞★☜
Իմ ԱՍՏՎԱԾ ջան
Ես անկարող եմ,
Մարդկանց համոզել՛
Հավատքի բերել:
☞★✞✞★☜
Ո՞րտեղից այսքան՛
Չարություն ծնվեց՛
Ամբողջ աշխարհում
Չարը հաստատվեց:
☞★✞✞★☜
Ասում են ապրիր՛
Թեթև դու նաիր,
Թշնամիներիդ՛
Հարգելով սիրիր:
☞★✞✞★☜
Պատվիրանները՝
Հաշվի եմ առնում,
Ինձ ե՛ս ոչմեկից ՛
Չեմ գերադասում:
☞★✞✞★☜
Հավատն է այսօր՝
Կյանքում ինձ պահում,
Ապրելու համար՝
Մեծ հույս ներշնչում:
ՆԱԻՐԻ ՀԱԿՈԲՋԱՆՅԱՆ
☞★✞✞★☜ ԱՐԹՈՒՐ ☞★✞✞★☜
Ցնցվեց բանակը հայոց երկրում՝
Որտեղ մեր ազգի ՀԵՐՈՍՆ էր կռվում,
Հպարտ իր հոգով հայի արյունով,
Սահմանները մեր անքուն պահելով:
Կարոտ իր տնից, իր ծնողներից՛
Կռվում էր արյան վիրջին կաթիլով,
Ապացուցելով իր բարի կամքը՝
Եվ իր առնական հզոր կեցվածքը:
Կռվեց ու զոհվեց, բայց չմահացավ,
Մեր հոգիներում՝ նա անմահացավ,
Ազգիս պանծալի մեծ հերոս դարձավ:
Մեծ վիշտը տվեց իր ծնողներին,
Ինքը հանձնվեց մեր սուրբ մայր հողին:
ԱՐԹՈՒՐ թանկագին, դու դարձար անգին,
Հոգով մնացիր մեր սահմաններում՛
Հավերժ պահելով՛ մեզ մեր տներում:
ՆԱԻՐԻ ՀԱԿՈԲՋԱՆՅԱՆ