იმ ქალს,
იმ ბერიკაცს
გაუმარჯოს,
ვისი ცხოვრების გზაც შვეულია,
ვისაც არასოდეს გაუმართლდა,
მაინც სიხარული შეუძლია. ვისაც იმედები პურად ყოფნის,
ვინც მთელ ქვეყანაზე ეულია,
ვისაც,
სიყვარულით უარყოფილს,
სხვისი სიყვარული შეუძლია.
იმ ქალს, იმ ბერიკაცს გაუმარჯოს,
ვისი სიმღერებიც მწუხარია,
ვისაც სიხარული გაუავდრდა,
სხვისი გაღიმება უხარია!
ვისაც შეუძლია ატირება,
მზით და სიკეთით ძლეულია, დიდი შეცოდების პატიება
ვისაც დიდსულოვნად შეუძლია!
ვისაც უხარია ყველაფერი -
ტყეებია თუ ველებია,
ვინც ჩვენი მამულის ფერად ფერებს
ვერა და ვერაფრით შელევია! ვისაც არასოდეს გაუვარდდა,
მაინც იმედებით გრძნეულია,
ეს იმ ადამიანს გაუმარჯოს,
ვისაც სიყვარული შეუძლია!
იცი?ლოდინი რა ძნელია?!
როცა სიმარტოვეს ებრძვი,
ნახე...რამდენი ვარსკვლავია
მე კი მენატრება ერთი!
იცი? უშენობა რა ძნელია?!
ამ დროს ლექსის წერა მშველის ირგვლივ იმდენის თვალებია,
მე კი მენატრება ერთის!
იცი? კარგად ყოფნა რა ძნელია?
ალბათ უშენობა შემშლის,
ირგვლივ იმდენის ღიმილია...
მე კი მენატრება შენი! იცი? სიყვარული რა ძნელია?!
როცა გულში იკლავ შენთვის,
ფუჭი ოცნებებიც დამღლელია
როცა ვეღარაფერს შეცვლი!
ხედავ? ეს გული რა წრფელია?!
როცა შენზე წერს და გეტყვი... ირგვლივ იმდენის თვალებია და
მაინც მენატრება შენი!
მე სიყვარულის სადღეგრძელო დავლიე წუხელ,
ჩემი დარდები ღვინით სავსე თასში ჩავკალი
შენზე ფიქრებში დამათენდა ძვირფასო გზაზე
და შენი ტრფობით ამერია კარგო გზა - კვალი.
დავბოდიალებ ნამთვრალევი გზა არეული, უცხო
ქუჩებში შენი სახლისკენ დავეძებ სავალს, მარტო დავდივარ უგრძნობელი ვით მთვარეული
და მხოლოდ შენი თვალთა სხივი მინათებს გზა -
კვალს. შენს სიყვარულში უიმედო, ბედ -
დაწყევლილი შენზე მლოცველი დავიჩოქებ
საყდარის კართან, და როგორც ბავშვი დედის
მკერდში სულგანაბული სულის სიმშვიდეს მოვიპოვებ ღვთისმშობლის ხატთან. მე შენზე
ფიქრში გავატარებ მთელს ჩემ სიცოცხლეს და
ასე ვივილი უგზო - უკვლოდ, გზა არეული, როცა
დარდები დაიმონებს ჩემს გულს იცოდე, ჩემი
ცხოვრების შარბათს შევსვამ შხამ გარეული.
როცა სიკვდილი დაიბუდებს ჩემს ცივ სხეულში, ჩემი თვალები როცა უკვე სულ მთლად ჩაქრება,
მოვკვდები, მაგრამ შენი ტრფობა დარჩება
გულში, შენი აჩრდილი ჩემს გულიდან აღარ
გაქრება!
გულს უშენობით დაღლილს
დაქანცულს,
გულის კარებთან დაუკვნესია,
დიდხანს ვერ გნახავ და
ვიტანჯები,
ხშირად რომ გნახო უარესია, გაბრაზებულა ჯიუტი გული,
სულში ტკივილი ჩაუთესია,
ნუღარ მაწამებ
ბრალდებულივით
უცებ მომკალი უკეთესია,
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 4
იმ ბერიკაცს
გაუმარჯოს,
ვისი ცხოვრების გზაც შვეულია,
ვისაც არასოდეს გაუმართლდა,
მაინც სიხარული შეუძლია. ვისაც იმედები პურად ყოფნის,
ვინც მთელ ქვეყანაზე ეულია,
ვისაც,
სიყვარულით უარყოფილს,
სხვისი სიყვარული შეუძლია.
იმ ქალს, იმ ბერიკაცს გაუმარჯოს,
ვისი სიმღერებიც მწუხარია,
ვისაც სიხარული გაუავდრდა,
სხვისი გაღიმება უხარია!
ვისაც შეუძლია ატირება,
მზით და სიკეთით ძლეულია, დიდი შეცოდების პატიება
ვისაც დიდსულოვნად შეუძლია!
ვისაც უხარია ყველაფერი -
ტყეებია თუ ველებია,
ვინც ჩვენი მამულის ფერად ფერებს
ვერა და ვერაფრით შელევია! ვისაც არასოდეს გაუვარდდა,
მაინც იმედებით გრძნეულია,
ეს იმ ადამიანს გაუმარჯოს,
ვისაც სიყვარული შეუძლია!
როცა სიმარტოვეს ებრძვი,
ნახე...რამდენი ვარსკვლავია
მე კი მენატრება ერთი!
იცი? უშენობა რა ძნელია?!
ამ დროს ლექსის წერა მშველის ირგვლივ იმდენის თვალებია,
მე კი მენატრება ერთის!
იცი? კარგად ყოფნა რა ძნელია?
ალბათ უშენობა შემშლის,
ირგვლივ იმდენის ღიმილია...
მე კი მენატრება შენი! იცი? სიყვარული რა ძნელია?!
როცა გულში იკლავ შენთვის,
ფუჭი ოცნებებიც დამღლელია
როცა ვეღარაფერს შეცვლი!
ხედავ? ეს გული რა წრფელია?!
როცა შენზე წერს და გეტყვი... ირგვლივ იმდენის თვალებია და
მაინც მენატრება შენი!
ჩემი დარდები ღვინით სავსე თასში ჩავკალი
შენზე ფიქრებში დამათენდა ძვირფასო გზაზე
და შენი ტრფობით ამერია კარგო გზა - კვალი.
დავბოდიალებ ნამთვრალევი გზა არეული, უცხო
ქუჩებში შენი სახლისკენ დავეძებ სავალს, მარტო დავდივარ უგრძნობელი ვით მთვარეული
და მხოლოდ შენი თვალთა სხივი მინათებს გზა -
კვალს. შენს სიყვარულში უიმედო, ბედ -
დაწყევლილი შენზე მლოცველი დავიჩოქებ
საყდარის კართან, და როგორც ბავშვი დედის
მკერდში სულგანაბული სულის სიმშვიდეს მოვიპოვებ ღვთისმშობლის ხატთან. მე შენზე
ფიქრში გავატარებ მთელს ჩემ სიცოცხლეს და
ასე ვივილი უგზო - უკვლოდ, გზა არეული, როცა
დარდები დაიმონებს ჩემს გულს იცოდე, ჩემი
ცხოვრების შარბათს შევსვამ შხამ გარეული.
როცა სიკვდილი დაიბუდებს ჩემს ცივ სხეულში, ჩემი თვალები როცა უკვე სულ მთლად ჩაქრება,
მოვკვდები, მაგრამ შენი ტრფობა დარჩება
გულში, შენი აჩრდილი ჩემს გულიდან აღარ
გაქრება!
დაქანცულს,
გულის კარებთან დაუკვნესია,
დიდხანს ვერ გნახავ და
ვიტანჯები,
ხშირად რომ გნახო უარესია, გაბრაზებულა ჯიუტი გული,
სულში ტკივილი ჩაუთესია,
ნუღარ მაწამებ
ბრალდებულივით
უცებ მომკალი უკეთესია,