ՏԵՐՅԱՆԻ ՕԳՆՈՒԹՅԱՄԲ 1970 թվականի աշունն էր , քանդակագործ, նկարիչ Երվանդ Քոչարը կնոջ՝ տիկին Մանիկի հետ այցելության էր եկել Նվարդ Տերյանին: Զրույցից եվ հյուրասիրությունից հետո, երբ հյուրերը վեր կացան, ցետեսություն ասացին եվ արդեն դուրս էին գալիս Քոչարը դարձավ Նվարդին՝ թե - Գիտե՞ս, հայրդ ինձ մեծ լավություն է արել: Ես որ հիմա քանդակագործ եմ ու նկարիչ շատ բանով հորդ եմ պարտական: Նվարդ Տերյանը զարմացավ ու հարցական նայեց: Քոչարը ոտքի վրա պատմեց, թե ինչպես է ինքը 1918 թվականի ամռանը Հյուսիսային Կովկասում հանդիպել է Տերյանին: -Հայրդ հատուկ լիազորությամբ էր եկել ՝ հայ գաղթականների գործով: Նաեվ շնորհալի հայ երիտասարդներ էր հավաքագրում Մոսկվա ուղար կելու համար: Ես էլ նրա ընտուրությանն արժանացա: Շատ ուրախացա: Նախքան այդ, սովորում էի Թիֆլիսի նկարչության ու քանդակագործ ության դպրոցում, Եղիշե Թադեվոսյանի մոտ, բայց խառը ժամանակների պատճառով ուսումս շարունակել չկարողացա: Տերյանն ինձ մի պատրա ստի պաշտոնական անցաթուղթ տվեց (մանդատ), որ ես պետք է ներկայ ացնեի Մոսկվայում ուսման տեղավորվելու համար: Նաեվ զգուշացրեց , որ այդ թուղթը անպայման շորի մեջ դնեմ ու կարեմ շապիկիս մեջ ներսից ,քանի որ դենիկինյան բանակը գրավել է Մոսկվա տանող ճանապարհի մի մասը, եվ ես կարող եմ նրանց ձեռքը ընկնել: Ասաց, որ ինձ կուղարկեն եվ եթե այդ թուղթը գտնեն կգնդակահարեն: Այդպես էլ արեցի, թուղթը շորիս մեջ՝ շապիկի մեջ կարեցի ու ճամփա ընկա: Ճիշտ հորդ ասածի նման եղավ.

դենիկինցիները ինձ բռնեցին ու խուզարկեցին:Թուղթը չգտան ու ազատեցին , եվ ես բարեհաջող Մոսկվա հասա: Այդ թղթով ընդունվեցի Մոսկվայի ազատ արվեստների պետական արվեստանոցը, որը բարձրագույն ուսումնարան էր եվ սովորեցի հայտնի գեղանկարչ ու մանկավարժ , այժմ ակադեմիկոս Պյոտր Կոնչալովսկու մոտ: Դա իմ կյանքում շատ մեծ դեր խաղաց