Я на Першай Пасялковай* Надыход вітаю дня. Ранкам так, як і ў Хрыстове, Тут знікае цішыня. Так-то так, ды ўсё ж не тое: I дамы стаяць гусцей, I не пахне сырадоем, Не засвішча салавей.
А ў Хрыстове, як світае, Звон даёнак, рык кароў, Певень радасна спявае, Быццам зерня кош знайшоў. I рагочуць калаўроты, Вёдры скінуўшы ў купель, I глядзіць на іх журботна Заімшэлы журавель.
Я помню франтавыя гарады,Я помню вас, паселішчы сляпыя.У памяці маёй сірэны выюць.Як вылі ў тыя цёмныя гады. Нічым нас не застрашыць, не здзівіць: Здаецца, з намі ўсё ужо бывала. I грозны гул ваеннага абвала У сне нас хоча часам раздавіць.Ты стаў ізноў відушчым, горад мой
На пушчу нацэлены З розных бакоў фотавочы, Ласі ды алені Красуюцца перад табой. А дзік не ахвочы здымацца, I зубр не ахвочы, Адзін — у гушчар, А другі можа рынуцца ў бой.
I так недарэчы У гэтых лясах непацёртых I рогат турыстаў, I бляск тых прылад рэпарцёрскіх, Што хочацца пушчы Зялёныя вочы заплюшчыць, Каб тлуму эпохі не бачыць, А быць толькі пушчай...
У любві да цябе я не раз буду клясціся.Не таму, каб ты помніла клятву маю.Проста, дзе ні пабуду — у Смаргоні ці ў Клясціцах, —Я ўсё болей цябе пазнаю.Пазнаю цябе юнаю і старажытнаю,У сузор'ях агнёў і ў паводках бяроз.Колькі раз кожным нервам сваім,
Лепей за ўсе мне на свеце мясціна Тая, дзе нарадзіўся і ўзрос. Бэз пад акном, і на полі каліна, Ціхае сонца, блакітных нябес. Колькі мне маці тут песен спявала, Колькі радзілася ў сэрцы тут мар, Колькі тут ласкі жыцце даравала, Позіркам шчасця мне гледзячы ў твар!
Белыя бярозы беларускія Люба так аздобілі наш край. Мы ідзем лясной сцяжынкай вузкаю, Закаханыя ў зялены чай,<s
...Ещё
Лепей за ўсе мне на свеце мясціна Тая, дзе нарадзіўся і ўзрос. Бэз пад акном, і на полі каліна, Ціхае сонца, блакітных нябес. Колькі мне маці тут песен спявала, Колькі радзілася ў сэрцы тут мар, Колькі тут ласкі жыцце даравала, Позіркам шчасця мне гледзячы ў твар!
Белыя бярозы беларускія Люба так аздобілі наш край. Мы ідзем лясной сцяжынкай вузкаю, Закаханыя ў зялены чай, А над намі ціха шэпча голейка, Вецер лашчыць, трэпле валасы. Ты свяці, свяці пяшчотна, сонейка, Сагравай бярозкі верасы.
Беларусь теряет позиции на китайском рынке удобрений
Россия сместила Беларусь с позиции одного из ведущих поставщиков удобрений в Китай. За первые пять месяцев 2024 года Китай купил у Беларуси удобрений на 393,5 млн долларов, а из России – на 661 млн долларов. В 2023 году белорусский экспорт удобрений в Китай составлял более 618 млн долларов за аналогичный период, что подчеркивает значительное снижение и отразиться на финансовой стабильности страны.
5 июля: Судьба Белорусского союза критиков под угрозой
5 июля в суде будет рассматриваться иск Минюста о ликвидации Белорусского союза литературно-художественных критиков (БСЛХК), существующего почти 27 лет, — это удар по белорусской культуре и идентичности. Этот шаг угрожает существованию важного культурного института, поддерживающего национальные литературные и художественные критики, и подрывает культурное наследие страны.
Комментарии 8
Каб любiць Беларусь, нашу мiлую Маму,Трэба ў розных краях пабываць!Зразумееш тады - пад тваiмi нагамiТры сланы нерухома стаяць.
Я на Першай Пасялковай...
Я на Першай Пасялковай*
Надыход вітаю дня.
Ранкам так, як і ў Хрыстове,
Тут знікае цішыня.
Так-то так, ды ўсё ж не тое:
I дамы стаяць гусцей,
I не пахне сырадоем,
Не засвішча салавей.
А ў Хрыстове, як світае,
Звон даёнак, рык кароў,
Певень радасна спявае,
Быццам зерня кош знайшоў.
I рагочуць калаўроты,
Вёдры скінуўшы ў купель,
I глядзіць на іх журботна
Заімшэлы журавель.
Гайна, Гайна...
Што за кара!
Вечна трапятацца,
Мучыцца
З-за кожнай драбязы...
З мітуснёй
Пара мне развітацца,
На лугі падацца
Ды ў лясы.
На пісьмовы стол,
Нібы на плаху,
Болей
Галавы не пакладу.
Не хачу
Ні жартаваць, ні плакаць,
Ні чытаць
Мастацкую нуду.
Ад шаблонных слоў,
Ад папугайных
Паўтарэнняў
Знікну у глушы.
Паблукаю
Каля ціхай Гайны
У сасновай
Сонечнай цішы.
Хай грымяць
Слова пра Мінск
Я помню франтавыя гарады,Я помню вас, паселішчы сляпыя.У памяці маёй сірэны выюць.Як вылі ў тыя цёмныя гады. Нічым нас не застрашыць, не здзівіць: Здаецца, з намі ўсё ужо бывала. I грозны гул ваеннага абвала У сне нас хоча часам раздавіць.Ты стаў ізноў відушчым, горад мой
У Белавежы
На пушчу нацэлены
З розных бакоў фотавочы,
Ласі ды алені
Красуюцца перад табой.
А дзік не ахвочы здымацца,
I зубр не ахвочы,
Адзін — у гушчар,
А другі можа рынуцца ў бой.
I так недарэчы
У гэтых лясах непацёртых
I рогат турыстаў,
I бляск тых прылад рэпарцёрскіх,
Што хочацца пушчы
Зялёныя вочы заплюшчыць,
Каб тлуму эпохі не бачыць,
А быць толькі пушчай...
I зубр белавежскі
Прыедзь у край мой ціхі...
Прыедзь у край мой ціхі,
Тут продкаў галасы,
Тут белыя бусліхі
I мудрыя лясы.
Хапае на Палессі
I сонца, і вады.
I што ні двор — то песня,
Што вёска — то сады.
Па травах светла-шызых
Мы пройдзем ля ракі,
Дзе, мыючы бялізну,
Вядуць сваё жанкі.
I будзе песня спета
Пра шчасце і бяду
I будзе падаць лета
У гуллівую ваду.
Прыедзь у край мой ціхі,
Тут продкаў галасы.
Беларусі
У любві да цябе я не раз буду клясціся.Не таму, каб ты помніла клятву маю.Проста, дзе ні пабуду — у Смаргоні ці ў Клясціцах, —Я ўсё болей цябе пазнаю.Пазнаю цябе юнаю і старажытнаю,У сузор'ях агнёў і ў паводках бяроз.Колькі раз кожным нервам сваім,
Лепей за ўсе мне на свеце мясціна
Тая, дзе нарадзіўся і ўзрос.
Бэз пад акном, і на полі каліна,
Ціхае сонца, блакітных нябес.
Колькі мне маці тут песен спявала,
Колькі радзілася ў сэрцы тут мар,
Колькі тут ласкі жыцце даравала,
Позіркам шчасця мне гледзячы ў твар!
Белыя бярозы беларускія
...ЕщёЛюба так аздобілі наш край.
Мы ідзем лясной сцяжынкай вузкаю,
Закаханыя ў зялены чай,<s
Лепей за ўсе мне на свеце мясціна
Тая, дзе нарадзіўся і ўзрос.
Бэз пад акном, і на полі каліна,
Ціхае сонца, блакітных нябес.
Колькі мне маці тут песен спявала,
Колькі радзілася ў сэрцы тут мар,
Колькі тут ласкі жыцце даравала,
Позіркам шчасця мне гледзячы ў твар!
Белыя бярозы беларускія
Люба так аздобілі наш край.
Мы ідзем лясной сцяжынкай вузкаю,
Закаханыя ў зялены чай,
А над намі ціха шэпча голейка,
Вецер лашчыць, трэпле валасы.
Ты свяці, свяці пяшчотна, сонейка,
Сагравай бярозкі верасы.