თუკი ტუჩებს შეეხება ტუჩები
თუკი ლექსით გეტყვი,მე შენ მიყვარხარ,
თუ საჩვენოდ განვალეგე ქუჩები
ეს ნიშნავს რომ ჩემი ხარ და მიმყავხარ.

მიმყავხარ და მიგაბარებ მწვერვალებს
თავზე ნისლებს წამოგიფენ ფარივით,
მე ხევსური? შენც ხევსური გახდები
ვერ იცხოვრებ ქალქელი ქალივით.

მიმყავხარ და თუნდაც წუთით ლამაზო
არ იფიქრო ღალატი და რაიმე,
შენ მიყვარდე, შენ გიწერო ლექსები
სხვას ვუკითხო?? მაშინ მოვკვდე ვაი მე....

მიმყავხარ და, დაივიწყე ქალაქი
ჩემში სახლობს ამ თბილისის ფობია,
მოდი გულზე მოგიხატო სტრიქონი
იცი ალბათ წერა ჩემი ჰობია....

მიმყავხარ და კაბას სიგრძე უზარდე
ფრჩხილებს ლაქი მოაცილე ფაქიზად,
მე ჩემს წესებს,წამოგიშლი უმთავრესს
მე უწესო სიყვარული არ მინდა...

მიმყავხარ და შეგაყვარებ შენც ღამეს,
ცაზე ვარსკვლავს გადმოვითვლით როდესაც,
ბედს მადლობა ჩვენ რომ ერთად შეგვყარეს
და ვნანობ რომ არ მიყვარდი ოდესღაც..

გპირდები, რომ თანასწორნი ვიქნებით
ვერსად ნახავ ბატონობას კეისრულს,
გთხოვ, უბრალოდ მთისკენ მართე ფიქრები
დაგავიწყებ ოდნოსა და ფეისბუქს..

მიმყავხარ და ერთად წავალთ მთებისკენ
ახლა მუცოს,შატილს,არხოტს მიბარდი,
შენი არ ვარ და მე მაინც გეტყვი რომ
მიმყავხარ და,მიყვარხარ და, მიყვარდი..

და ამ ლექსსაც გადმოწერამ უმართლა
გამოვიდა ცოტა ალბათ მზეკრული,
შემარცხვინეთ თუკი მართლა ოდესღაც
სიყავრულის მონა გავხდე ხევსური..

|თემო არაბული|

***
არდოტელ წიქას ჰყვარებია ჴაჴმატში ძილა
***
არდოტელ წიქას ჰყვარებია ჴაჴმატში ძილა
და მაჭანკლები მათ ორს შორის ყოფილან მთები.
ვაჟმა ქალაის თვალთა ცეცხლი ვერ დაიცდინა,
ვერ დაიცილა ნაცართვლისგან მბზინავი თმები..

სტუმარი წიქა აკვესებდა ბალალაიკას,
ბუხრის ცეცხლი კი ირეკლავდა მზერას ქალისკე,
ძილა თვალს ხრიდა, ყურს უგდებდა ქისტურ მალიქას
და ვითამ რა იყვ, მალ-მალ ხენევდ ღია კარისკე...

სასმელმ აისრე შააწითლა წიქაის ქურნი,
რაჴეც რიჟრაჟზე შეფაკლული მთების აისი.
გადასვა არაყ, სალუკმაოდ მასტეხა პური
და თქვა_ ვინც მაჩნავ ჩემი დიაციც იყვას აისი!

დადგა მასპინძელ, ქალის მამა, მცირე ხნით მდუმარ
და სალოცავებს სადღეგრძელოდ მადლობას სწირავს,
_გაიზიარე ჩვენი ლხინი_ მიმართავს სტუმარს_
ხვალე ვათხოვებ გუდანელზე ჩემ ერთ შვილ ძილას…

მასდევდა წიქა სადილისხნოდ თოვლიან ფერდებს,
მისი გული კი ქვა-ღორღივით მიწაზე იდვა.
ჯვარ-ხატს ჴაჴმატელ ძილაის თავს უწყალოდ ღვედრებს,
ზის ცხენზე, თუკლაღ, მაი უჭირს სხეულის ზიდვა...

განა ძილას არ შაღრევია ფიქრების მწუხრი,
შახედავს ბუხარს, თვალწინ უდგა ვაჟკაცის სახე,
თუმც ხვალინდელი სიმძიმილი წამწამებს უხრის
და ბედისწერის სისასტიკე გულს უკლავს რაჴე..

სხვას აყოლებენ, ვის აირჩევს, ვინ ჰკითხავს ძილას,
მისი თავი ხომ აკვნიდანავ სხვის ჯალაფს უნდა...
მალედავ მავლენ, მააკითხვენ წუხრზე ან დილას
და დასაკლავი პირუტყვივით წაასხმენ გუდან...

|გიო ზვიადაური|

წინაპართა ნაკვალევზე

ქალავ გამამყევი
***
ქალავ გამამყევი!, ერთად შავიარათ,
მთაში მისავალი წვრილი ბილიკები,
ქალავ შემომხედე!, კიდევ დავინახო,
შენს ლამაზ სახეზე, ნაზი მიმიკები.

ქალავ გამამყევი!, მთა-გორებს განახებ,
განახებ ლამაზი ბუნების სიუხვეს,
განახებ იებს და განახებ ენძელებს
და ცაზე ლამაზად, მიბჯენილ ჭიუხებს.

ქალავ გამამყევი!, დაუყვეთ ხეობებს,
და დასასრული არ მივცეთ სიარულს,
ქალავ გამამყევი!, არაგვსაც ვუსმინოთ,
ხანდახან ბობოქარს, ამჟამად მხიარულს.

წამოდი გაჩუქო წითელი გრძნობები,
ჭაღარა მწვწრვალზეც, ჩვენ ორნი ავიდეთ,
წამოდი ლამაზო რა გინდა ქალაქში,
ხელი ჩამკიდე და წამოდი წავიდეთ.!

წამოდი!!! ხო, მართლა ავიდეთ მწვერვალზე
პატარა თითებით შეეხე ვარსკვლავებს,
გული გაუხსენი, ჩემს ლამაზ გძნობებს და
ეს ჩემი გრძნობებიც თავისას განახევბს.

წამოდი!!! ძვირფასო განახო გუდანი,
მომლოცველ ხევსურებს ვეწვიოთ „ხატობას“,
მთიელთა ღრეობებს განახებ,ლამაზო
და მერე ამაყად ხევსურთა დათრობას.

მერე კვლავ დავუყვეთ, მიმავალ ბილიკებს,
უფსკრულებს ჩავხედოთ, კლდეების არეში,
ბუნების სიცოცხლით, ვიცხოვროთ ძვირფასო
და მთვარეს ვეფეროთ, უკუნოთ ღამესი.

წამოდი!!! ვეწვიოთ შატილის ალმასებს,
მუცოშიც თამამი, კოშკები გველიან,
განახებ ამაყი კლდეების ყვავილებს,
რომ მხოლოდ, ლამაზი ქალისთვის მღერიან.

წამოდი!!! შევხედოთ, არხოტის სალ კლდეებს,
ერთ ჭიუხს გაჩუქებ, ის უკვე შენია,
ვუყუროთ ნისლებში გახვეულ მწვერვალებს,
ნისლები??? ამათი მუდმივი სენია.

წამოდი!!!ლამაზო,,, მე ვერ ვძლებ უშენოდ
იცოდე შენგანაც წამოსვლას ველი,
შენ ჩემი სიცოცხლის ნატამალი ხარ,
ვხვდებო რომ უშენოდ, არა ვარ მთელი.

|თემო არაბული|

2013 წლის 25 დეკემბერი ·

მექია გოგოჭურის ლექსი, რომელმაც წერა-კითხვა არ იცოდა თავის შვილებს შემოუთვალა ( ალექსისა და მიხა ჭინჭარაულს):
***
დედას გიტირებთ შვილებო, თუ არ მამიგდით ყურიო,
საქონის საჭმელ აღარ მაქვს, გათაული მაქვს პურიო,
მე კი კიდევაც მავითმენ, არ დაიჯერებს სულიო,
რად მინდა თქვენი მასვლაი, გამამიგზავნეთ ფულიო,
თავადაც ვიყიდ ქალაი, თელავში ბევრა პურიო.
ქალაქში რასრა უყრიხართ, სოფლელთ მაგპარეს ფურიო,
რას გადაჰყევით სწავლასა, გამინადგურეთ გულიო.
მე კი ფეხებზე მკიდავის, ეგ თქვენი სამსახურიო.
უმცროსა შვილას ვემდური, აზრზეით გადასულიო,
აღარ ეღირსა დიაცი, ცოლ-შვილ ჰყავ დაკარგულიო,
შენი გუნება მიხაო, ჰაერში გაფანტულიო,
უცოლოდ ბევრა მინახავ, კარგების მაცადურიო.
ვერ გეყოფათა შვილებო, ამდენი საყვედურიო,
კიდევ სჯობს თქვენ სამსახურსა ეს ჩემი სამსახურიო,
ახლაც შეშაზე მივდივარ, ვირი მყავს შაკაზმულიო,
მავაღებიებ შეშასა, დამისვენდება გულიო.
სალექსოდ გამამიგზავნეთ საათის სამაჯურიო,
სახლში რადიო დამიდგით, ქალმა დაუგდო ყურიო,
სუყველა გამაგებიას ქვეყნის წესი და რჯულიო,
ვერ გაუგავა ხრუშჩოვსა, მე ხომ პოეტ ვარ სრულიო,
კიდევ ვუმატებ ლექსებსა, დამელიშნება ფულიო.

1960-იანი წლები
სოფ. თეთრწყლები

მე ხევსური ვარ...
***

ქალი რომ ვიყო, სეფექალად დაგიდგებოდი,

შენს ძვირფას კალთას, გავაცლიდი მტვერის ნაფლეთებს,

სიზმრად რომ ვიყო, შევძლებდი და არ გავქრებოდი,

და დავჩებოდი, სანამ არწივნი ამ გულს დაფლეთდნენ.

წვიმა რომ ვიყო, გემთხვეოდი ნაზად სხეულზე

დაგისველებდი შავ დალალებს, მხრებზე დაფენილს,

თოვლი რომ ვიყო, შარშანდელი, თეთრი წლეულზეც,

მოგიპენტავდი, ყველა ქუჩას, ყველა ქვაფენილს...

ქარი, რომ ვიყო, შემოდგომის, მწვანე ფოთლების,

ძირს დაგიგებდი მე ხალიჩებს, წითელ ფერებში

ლოთი, რომ ვიყო, დაგიდგამდი ბიუსტს ბოთლების

ამოგარჩევდი, ერთადერთ მშრალს, ცოდვით სველებში.

ზევსი, რომ ვიყო, აფროდიტედ გაგიარებდი

შეგიყვარებდი. მე კვაზიმოდო, შენ ესმერალდა

მღვდელი, რომ ვიყო ქრისტეს სისხლს-ხორცს, გაზიარებდი

ქურდი, რომ ვიყო აქეთ მოგცემდი მზეს ყველა ქალთა.

მაგრამ კაცი ვარ, უბრალო და მიუსაფარი

ერთი მოკვდადვი, მოქცეული გრძნობის ბრჭყალებში,

არც ფრანცუსი ვარ, არც ოსი და არც თათარი,

მე ხვესური ვარ, ის ვინც ჩაგრჩათ, მაგ შავს თვალებში.

არც წმინდანი ვარ, არც ანგელოზი და არც მებაჟე

ცოცხალ მკვდარი ვარ, სიყვარულით სულ ანთებული,

თქვენი ბაღის ვარ, ყვავილი და თვითონ მებაღეც,

მე ხევსური ვარ, თქვენი ბაგით მეტად ქებული.

განა ვინმე ვარ, უმნიშვნელო ან ნიშნიანი,

შავი ცის ქვეშ ვარ დაგებული, თეთრი კარავი,

მინდორ ველი ვარ, მობიბინე და ქვიშიანი,

მე ხევსური ვარ, უბრალოდ და სხვა არავინ...