ბრმა გატაცება
***
შენ რომ გეგონა უყვარდა ვარდი,
ის გვირილებზე იშვერდა თითებს,
ხშირად ვერც გრძნობდა გვერდით თუ ჰყავდი
და თავად ჰქმნიდა გრძნობებზე მითებს.

შენ მისთვის ქსოვდი ოქროს ყელსაბამს,
ის, მინდვრის ყვავილს უწნავდა ღეროს,
ახლა უბრალოდ იხსენებს ამბავს,
რომ დარდმა ლექსად ამოამღეროს.

ბედმა დაცინვა თუ განიზრახა,
ხედავდი, მისი არ გწვავდა ალი,
როგორც ავდიდომ ერთხელ ვერ ნახა,
ცოლის სხეულზე ლამაზი ხალი.

/ნანა მეფარიშვილი/

გაეჩხირება მთვარეს ყელში ცრემლების ბურთი,
სურვილით ვკვდები, ყველა ცოდვის ვაპირებ წაშლას,
მოვა უფალი, როცა ლოცვებს ლექსად შევუთვლი,
და გაშლილ თმებზე შემომახვევს დიაცის თავშალს.

/ნანა მეფარიშვილი/

როგორ შემინახე
(ჩემს ქართველებს –ფერეიდანში)

როგორ შემინახე, როგორ მოუარე ასე,
გულზე დაგწოლია ოთხი საუკუნის ლოდი,
ისე მაამაყებ, ისე მახარებ და მავსებ,
მოდი გენაცვალე, გულში ჩაგიკონო მოდი.

ჩემო მტკიცე სისხლო, ჩემო გაყიდულო ერო,
დედის თბილ მკერდიდან ურცხვად აგაგლიჯეს შვილი,
უცხო მიწა–წყალზე გაცვლილ–გაყიდულო გენო,
მეწვი, გულში მეწვი, გიხმობ გეძახი და ვსტირი.

შენი ძალა დამაქვს, შენი გადუხდელი ვალი,
ისე ამაყი ვარ ცაზე მიკიდია ხელი,
მიდუღს სისხლ–ძარღვეში შენი ცრემლიანი კვალი,
მატკბობს შენი ენა, მტკივა, მონატრება შენი.

სისხლით ნაკლული ვარ, მოხვალ ავივსები ვიცი,
ცამდე ავივსები, გულიც მოუმატებს ძგერას,
როგორ შეინახე ჩემო, ის ქართული ფიცი,
როგორ გაუფრთხილდი ასე მაგ ლაზარეს ენას.

ჩემო მონაგარო, მოდი შემომძახე ერთი,
გულზე დაგწოლია ოთხი საუკუნის ლოდი,
შენი ხმა მასმინინე, მერე გაგახარებს ღმერთი,
მოდი გენაცვალე, გულში ჩაგიხუტო მოდი.

/ნანა მეფარიშვილი/

***
წუხელის რატომ მეძახდი,
რა ქარმა ჩამოგიარა,
მიმქრალი ცეცხლი ამინთე,
შემავსებინე ფიალა,
შემთბარი სარეცელიდან,
წამოვიჭერი ფხიანად,
კართან მივედი შენმა ხმამ,
გულ_მკერდი ამიფრთხიალა.
ქარი დამიხვდა კარს იქით,
შენი თვალები კი არა,
მივხვდი, რომ მწარედ მეხუმრა,
შენ მგვანად შემეხმიანა,
საყვედურიც ვერ ვაკადრე,
საერთოდ არ მითქვია რა.
დაღონებული ვფიქრობდი,
ცოტა რომ დამეგვიანა,
დავიჯერებდი, ვიტყოდი,
ჩემთვის რამდენი იარა,
მოვიდა, მე კი ბეჩავი,
ძილმა წამიღო მთლიანად,
ვით დაემსგავსე ამ ქარებს,
გრძნობებიანად, ხმიანად,
მოხვალთ და ტკივილს მიწეწავთ,
წახვალთ და მრჩებით იარად.

/ნანა მეფარიშვილი/

***
აწი რას მიპოვი,
უკვე გვირილები იყვავილებს,
ზამთარს გაექეცი,
ფიფქებს შემატოვე სიცივეში,
მალე გაზაფხულთან წავალ,
შევერევი იმ ყვავილებს,
ნიავს ავყები და
მერე რას მიპოვი გვირილებში.

ხოლო აპრილიდან წამიც ვერ მოვიცლი,
რადგან მერე,
ფერთა შემოტევას
უნდა დავუხვდე და ვუმასპინძლო,
გახსოვს წინა აპრილს,
როგორ სიყვარულით ამამღერე,
წელს კი მდუმარე ვარ,
ია_ენძელები მოვა ვინძლო.

ღამე ჩაიკეცავს დარდს და
წამოდგება განთიადი,
ნახვა თუ გინდოდა,
სული მელეოდა სურვილებში,
ახლა გვიანია,
უკვე სააპრილოდ ავფრთიანდი,
ნიავს ავყევი და
აწი რას მიპოვი გვირილებში.

/ნანა მეფარიშვილი/

ვერ დამიბინდავ
***
ვერ დამიბინდავ ამ მზეს, ლელიანს,
ძველი ცოდვები დაცვარა ოფლმა,
იყო ქართველი მართლა ძნელია
და რა ტკბილია უფალთან ყოფნა.

ჩემი სამშობლო ცისა ფერია,
მიწას სწყდები და მოჰგავხარ ნაცემს,
უმღერო მამულს მართლა ძნელია,
თუ გულში ძარღვი ქართულად არ სცემს.

მართალი სიტყვა ხმალზე მჭერლია,
ხაფანგის პირზე მოსჩანს ნაპრალი,
ქართულად ბრძოლა არც თუ ძნელია,
სული თუ დაგაქვს ნაწინაპრალი.

ბერთა თვალები წრფელზე, წერფელია,
ოქროს აკვანი არწევს ბაზალეთს,
ქართველად ყოფნა ძალზედ ძნელია,
როცა მამული მოჰგავს ლაზარეთს.

დღეს არჩევანის დრო და ჯერია,
რწმენა გვიჩვენებს გზას თავისუფალს,
იყო ქართველი ორჯერ ძნელია,
თუ სანუგეშოდ არ იხმობ უფალს.

/ნანა მეფარიშვილი/

ვერ დამიბინდავ
***
ვერ დამიბინდავ ამ მზეს, ლელიანს,
ძველი ცოდვები დაცვარა ოფლმა,
იყო ქართველი მართლა ძნელია
და რა ტკბილია უფალთან ყოფნა.

ჩემი სამშობლო ცისა ფერია,
მიწას სწყდები და მოჰგავხარ ნაცემს,
უმღერო მამულს მართლა ძნელია,
თუ გულში ძარღვი ქართულად არ სცემს.

მართალი სიტყვა ხმალზე მჭრელია,
უფსკრულის პირთან მოსჩანს ნაპრალი,
ქართულად ბრძოლა არც თუ ძნელია,
სული თუ დაგაქვს ნაწინაპრალი.

ბერთა თვალები წრფელზე, წერფელია,
ოქროს აკვანი არწევს ბაზალეთს,
ქართველად ყოფნა ძალზედ ძნელია,
როცა მამული მოჰგავს ლაზარეთს.

დღეს არჩევანის დრო და ჯერია,
რწმენა გვიჩვენებს გზას თავისუფალს,
იყო ქართველი ორჯერ ძნელია,
თუ სანუგეშოდ არ იხმობ უფალს.

/ნანა მეფარიშვილი/

მიტოვებული ტაძარივით ვინგრევი ნელა,
ჩამორღვეული გუმბათიდან დამყურებს ღმერთი,
დედის აჩრდილის გარდა უკვე დამტოვა ყველამ,
და შორს ელვარებს განაჩენი, ვით ალავერდი...

და თვალებიდან მთელ სხეულში ქარი შემოდის,
და ვით სუდარა, სულს ნისლები მოეფინება...
მაშინაც, როცა არ გიცნობდი, მაინც მჯეროდი...
და არ გინდოდა ტკივილებთან განქორწინება...

ჯვარს ეცვა უნდა, სხვაგან არ ჩანს გამოსავალი,
მიტოვებული ტაძარივით ვინგრევი ნელა,
საძირკველია ერთმანეთში ალბათ მთავარი,
ოღონდ შენ დარჩი, დანარჩენმა დამტოვოს ყველამ...

მამა პეტრე

წლები ყოფილაო საქანელა,
არც კი დაგაცდიან გაღიმებას...
თითქოს გუშინ იყო დაქალება,
თითქოს ახლა იწყებ დაღვინებას...

მაინც გეფიქრება, რომ ათასი
თვალი გზაზე აღარ მიგაცილებს...
უკვე დაწყებულა თოვა თმაში,
უკვე გენატრება სიყმაწვილე...

რა დრო გასულაო, დალოცვილი, -
იტყვი მოწყენით და დადინჯებით.
მაგრამ, სულაც არ ჩანს გამოცვლილი
იგი, ვინც გიყვარდა გაგიჟებით...

გულში ისევ სითბო იბევრებს და
რა დროს წლებიაო, - გაოცდები...
ჭირსაც წაუღია სიბერე და
თვალთან გაჩენილი ნაოჭები...

დათო ახლოური

ვინმე თუ მკითხავს
***

ვინმე თუ მკითხავს, რას ნატრობო ყველაზე მეტად,
არც დავფიქრდები, როცა გტკივა რა დაგავიწყებს...
მუშტად შეკრული ქართველობა მანახა ერთად,
ეს სიხარული, ყველა ტანჯვას გადამავიწყებს.

მე ვინატრებდი გლეხის თვალებს მშვიდს და დარიანს,
ცისკრის ლოცვაზე ყველა ერთად მიიჩქაროდეს,
აი, რა მინდა, რას ვვოცნებობ, რა მიხარია,
უკუნისამდე, იგივ მინდა, რომ მიხაროდეს.

მე საქართველოს ქართველებით სავსეს ვინატრებ,
რამეთუ იგი, ვერ ყვავილობს ყლორტის გარეშე,
მეტი მზე მინდა, რწმენით სავსე მეტი სინათლე,
და არა უცხოს ამბოხი და ურცხვად თარეში!!!

გოგო–ბიჭების ჟრიამული მინდა მესმოდეს,
ღიმილიანი ამშვენებდეს ქუჩას წყვილები,
ცრემლიან მიწას სიხარულის ფრთები შესხმოდეს.
ქართულ ეზოებს მოფენოდეს ჩვენივ შვილები.

ვინმე თუ მკითხავს, რას ნატრობო, ყველაზე მეტად,
რად უნდა ფიქრი, როს ტკივილი მაწუხებს ასე...
ემიგრანტები დააბრუნა, ერთ დღეს და ერთად,
რომ საქართველო, ქართველებით მანახა სავსე.

/ნანა მეფარიშვილი/

ამ ერთსაც დავლე
***

ერთსაც დავლევ და წავალ, ასე ბანცალ–ბანცალით,
გადავადგები მღვრიე მზერით ლექსის ქარაფებს...
მესროლეთ ის ქვა ღვთის გულისთვის, იყოს რაც არი,
ვიდრემდის ცოდვა, სულს სერავს და მალაპარაკებს.

თუ გულზე მომხვდა, სულერთია დააკლებს ვერას,
რამეთუ, მაინც შეხორცებულ ტკივილთან ცხოვრობს.
სანამდე ზეცა გაცისფერდა მოვასწრებ წერას,
ვიდრემდი მუზაც მიმატოვებს ბოლოს და ბოლოს....

ყოვლად წმიდასაც ვახსენებთ და დავცლით ფიალებს,
ერთი სასმისიც, სულს საავოდ ვერაფერს უზამს,
როს, ბოლო წვეთი დედამიწას დამიტრიალებს,
გავშლი მკლავებს და ვახტანგურად ვაკოცებ მუზას.

/ნანა მეფარიშვილი/

ადამ.

ისუნთქე ადამ... უფრო ჟინით ისუნთქე ახლა,
დაიწყე მტვრევა მოლიპული ცის და მიწების,
ვიდრე სასხლეტი დაგასწრებდეს ტყვიების დახლას,
ვიდრე პირველი ჩამოკიდეს ყულფზე იმედი.

ისუნთქე ადამ... ოცდაათი ვერცხლის სანაცვლოდ,
ვიდრე გამხდარხარ ბოჰემაში ჩამხრჩვალი ლოთი,
ისუნთქე ვიდრე "სხვის დაკრულზე ცეკვა არ გაწყობს",
ისუნთქე რადგან სასიცოცლო დრო აღარ გყოფნის.

ისუნთქე ადამ! ფესვებიდან ისუნთქე ახლა,
უფრო სიღრმით და გაგიჟებით (ვიდრე აქამდე),
ვიდრე სირცხვილი დაიწყებდეს წამების ათვლას,
ისუნთქე რწმენით, სანამ გრძნობა ფურთხზე გაცვალეს.

ისუნთქე ადამ! გევედრები აღარ გაჩერდე,
შენ გესმის ადამ?! უფრო ღრმად და ჟინით ისუნთქე!
თორემ ძალიან გაადვილდა ტყვიების დახლა.
სიკეთის გარდა < აღარაფერს აღარ დანებდე!

[თეონა ზალიკიანი]

კვირაც დადგება უთუოდ
***

სულო შენ საით მოგინდა,
წასვლა ამ ოხერ დროშია,
დუმან ნამდვილი მწყემსები,
ყეფით თავს იკლავს გოშია.
სულო უფალი გიხმობს და
მისასვლელ ბილიკს გიყვავებს,
ბულბული დადუმებულა,
დრო დასდგომიათ ჭილ–ყვავებს.
გადმოჰყურებენ ჯიხვები,
მთიდან დავარდნილ ქარაფებს,
ბრძენი მდუმარედ ლოცულობს,
ბრიყვს ცოდვა ალაპარაკებს.
გვერდით გამდგარა გრიგალი,
ნიავს გადააქვს ჭორები,
კურდღლები მიდი–მოდიან,
წვანან მდუმარე ლომები.
ყლორტებს სულ დავიწყებიათ,
ბებერი მუხა–ჭადარი,
ბარს–ცოდვის მორევს დაჰყურებს,
მთა გოლიათის სადარი.
სულო, შენ საით ჭირიმე,
ყველგან ცოდვაა ნაწვიმი,
ყორნები ლეშით ძღებიან,
ცის კართან ფრინავს არწივი.
გვიცქერს ჯვარცმული უფალი,
"პარასკევია დღესაო"
კვირაც მოვა და აღსდგება,
"ნახეთ რა უყოს მტერსაო"

/ნანა მეფარიშვილი/

ჯერ სამშობლო, დანარჩენი მერე
****
გეფერები, გელექსები ჩემო,
შენს მიწაზე ანგელოზნი მღერენ,
ჩემს ტკივილზე აბა როგორ ვწერო,
ჯერ სამშობლო, დანარჩენი მერე.

ღვთისმშობელის გაფარია კალთა,
ის გიფანტავს ტკივილიან ფერებს,
გეფარებით გადაგვირჩე რათა,
შენ სამშობლოვ, დანარჩენი მერე.

სთქვი სად გტკივა,გენაცვალო დაღლილს,
გემსხვერპლები ჩემო, დამიჯერე,
სხვა რამ ნატვრა სათქმელადაც არ ღირს,
ჯერ სამშობლო, დანარჩენი მერე.

ბილიკ–ბილიკ დაგირბინო უნდა,
მოვიფერო მთა, წყარო თუ ღელე,
ოცნებებიც ნუ ახდება თუნდა,
ჯერ მამული, დანარჩენი მერე.

არად მიღირს სხვა რამ აღმა–ფრენა,
არც ის ჩემო, რაც ლექსებად გწერე,
ჯერ უფალი და ღმერთების ენა,
ჯერ სამშობლო, ყველაფერი მერე!

/ნანა მეფარიშვილი/