Կա հեռավոր, լեռնային,

Կախարդական մի երկիր,
Նա փոքրիկ է,բայց հպարտ
Իր լեռների պես անպարտ,
Աղբյուրների պես մաքուր,
Իր երկնքով միշտ լազուր:
Անուն ունի նա չքնաղ,
Որ կոչվում է ՂԱՐԱԲԱՂ,
Թե° կոչվում է այն ԱՐՑԱԽ...
Ինչ էլ կոչվի-չկոչվի,
Այստեղ մարդիկ ուրիշ են,
Սեգ լեռների կարծրությամբ,
ՈՒ բարբառի քաղցրությամբ,
Սրտերն մաքուր ու զուլալ,
Վաստակածը` միշտ հալալ,
Հյուրասեր են ու բարի
Կռիվներում քաջարի:
Ես զավակն եմ չնաշխարհիկ
այդ աշխարհի,
Նրա արդար հող ու ջրի:
Եվ ասում եմ ես ինքս ինձ.
ՈՒրախ եղիր,հպարտացիր
Սուրբ անունով`ՂԱՐԱԲԱՂՑԻ