Չեմ զարմանում մարդկանց ստից,

Զարմանում եմ սու´տ մարդկանցից.
Զարմանում եմ աղոթք կանչող այն շուրթերից՝,
Որ օրհնում է Աստծո կամքը,՝
Ու թե կրկին ստում նորից։
Զարմանում եմ խունկը վառող այն ձեռքերից`,
Որ իբրև թե ցավից խեղդված մեղքն է քավում,
Բայց արի տես մրսած հոգին՝
Ջերմացնում է որձ աշխարհի վարք ու բարքում։
Զարմանում եմ այն աչքերից,
Որ գրկում են Աստծո փառքը վեր երկնքից`
Եվ դժգոհում անսեր կյանքից.
Ու իբրև թե Աստծո մարդ են,
Իբր Աստծուն սիրել գիտեն,
Սիրուց խոսում, բայց հենց շրջվում՝,
Մեծ սիրով ու մեծ բերան անիծում են.
Զարմանում եմ նենգ մարդկանցից,
Որոնց հոգին "ոռնում է" լոկ չարությունից,
Ասում են թե Աստված սեր է,
Աստծո սերը միայն մերն է,
Քանդվես ՜աշխարհ թե քո սրտում՝,
Ձագ է հանում հիմար կկուն.
Զարմանում եմ աներեսից,
Ասյքան դիմակ մի դեմքի տակ,այս որտեղից՞.
.....Տեր իմ Աստված,
Խենթանում եմ մեր ապրածից,
Խոնարհվում ու մեղանչում եմ`
ՆԵՐԻՐ~ նորից~
ՆՈՒՆԵ ԹԱՆԻՆ