Ամեն մեկը յուրովի է դժվար ու ծանր...
Ոմանց համար ցավալին կարոտն է,ոմանց համար՝ միայնությունը:
Երբ զգում ես,որ ոչ ոքի չի կարելի վստահել,կուտակում,կուտակում ես,ու սպասում ես,երանի ես տալիս այն օրվան,երբ ներսիդ եղածը կբարձրաձայանես,վերջապես կազատվես քեզ այդքան տանջող մտքերից, ու ամենացավոտը գիտե՞ք որն է,որ այդ ժամանակը գալիս է ամենաանհարմար պահը,երբ ասածներիցդ հետո փոշմանում ես,
Ուզում ես առաջվանը լինի,բայց ավա՜ղ,ոչինչ չի կարող 2րդ անգամ նույնը լինել...
Քայլում ես փողոցով ու նորից ու նորից հասկանում,որ դու միայնակ ես,ախր մենակ չես է,միայնակ ես,որն ավելի վատ է...
Դու շրջապատված ես շատ մարդկանցով,բայց ախր ոչ ոք քո վստահությանն այքան չի արժանացել,որ խոսես,կիսվես նրա հետ,որ հոգուդ եղածը դատարկես...
Իսկ ժամանակի ընթացքում կհասկանաս,որ ճիշտ էիր,պետք չէ մարդկանց թողնել,որ շատ բաներ իմանան քո մասին,ճիշտ է տխուր պահերին կուզեիր,որ այնպիսի մարդ լիներ,որի հետ ազատ կարող էիր խոսել,բայց հետո կհասկանաս,որ ճիշտը ոչ ոչ ոքի մոտ չթողնելն է...
Այս կյանքում միակ մարդը,որի վրա պիտի հույս դնես, դա դու ես՝ ինքդ:
Պիտի սովորես մենակ հաղթահարել բոլոր խնդիրներդ ու խոչընդոտներդ....💙
_________________________
Մերի Հայրապետյան
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев