Թող ինձ ներեն տարիներս,

Որ ապրեցի այդչափ անփույթ ու անզգույշ,
Որ թերթեցի վայրկյանի պես՝
Մոռանալով, որ կորցրածս, ի՞նչ էլ լինի էլ, ի՞նչ էլ անեմ, էլ չեմ գտնի,
Շտապեցի , որ չուշանամ ժամանակից,
Որ մաքրագրեմ տարիներս անսխալ ու ժպիտներով, առանց արցունք,
Շտապեցի, բայց ուշացա մի ամբողջ կյանք,
Այն վատնեցի երջանկության սկզբում բառի,
Հետո տողի փնտրտուքում...
Շտապեցի... ու ուշացա ինքս ինձնից,
Սևագրեցի գիրքը կյանքիս,
Բայց մաքրագրել ու խմբագրել չհասցրի ...
Շտապեցի, ու կորցրեցի մի ամբողջ կյանք,
Շտապեցի ... բայց չհասա ժամանակին ,
Ու ամեն ինչ կիսատ մնաց , անվերջաբան...
Թող ինձ ներեն տարիներս,
Որ չապրեցի,
Որ վատնեցի այդչափ անփույթ ու անխնամ...
...Վերջին տողիս, վերջին բառն էլ կիսատ մնաց...
Լուսինե Նազարեթյան