Քեզ պատկանող լռությունս շաղախվել է տառապանքիս բոսորով,

Ու ոչ մի տառ, ոչ մի հնչյուն այնտեղ դիմակ չեն կրում...
Քեզ պատկանող լռությունս աղմկում է աչքերիս մեջ, սրտիս ամեն բաբախում,
Կեղծն ու սուտը լուռ ծնկել են այդ լռության անկեղծ ու սուրբ վանկերում...
Քեզ պատկանող լռության մեջ սրտիս գաղտնիքն եմ կիսում,
Կիսատ կյանքիս չկայացած անուրջներս եմ փայփայում...
Քեզ պատկանող լռության մեջ անքնության գիշերներս եմ ծրարում,
Որտեղ վաղուց ձյուն է ու բուք, ձնծաղիկներ չեն աճում,
Իսկ լուսինը իր դողացող թարթիչներով հեքիաթներ է նկարում...
Քեզ պատկանող լռության մեջ կարոտներս են անձրևում,
Իսկ արևն ու ծիածանը... ուշանում են, ինչպես հեռու անցյալում...
Քեզ պատկանող լռության մեջ չկայացած երջանկության դեռ մխացող մի պատմություն կա կիսատ,
Չհասկացված ինչ որ ուրախ մի տխրություն կա ... ու ... սպասում....
Լուսինե Նազարեթյան
07.06.2018 թ.