Գնացի տրված հասցեով, որը, ըստ իս պիտի դեպի գերեզմանատուն տաներ: Տարավ, բայց երբ փորձեցի գտնել նրա գերեզմանը, գտա դատարկ մի հողակույտ: Մարդիկ թաղվում են այնպիսի վայրում, ինչպիսին իրենց կյանքն է լինում: Նրա կյանքն էլ էր դատարկ հողակույտ, գերեզմանն էլ: Նստեցի մոտակա քարին ու անշարժացա.

մի ձեռքիս ճամպրուկս էր`մեկ –երկու շորերով, մյուս ձեռքիս արջուկս ու նրա նամակը: Որոշեցի հենց այդտեղ էլ կարդալ , թե ինչ էր գրել նա: Մտքումս միայն մի տարբերակ կար, որ նամակի բոլոր տողերում էլ գրված էր լինելու.<<Չկրկնես սխալներս>>: Բացեցի նամակս ու այդ քայլով բացեցի նաև կյանքիս երորրդ էջը: Նամակը փոխեց կյանքս, ու այսօր էլ չեմ հասկանում , թե ուր տարավ`դեպի լավը, թե ավելի վատը: Նամակի բովանդակությունն ինձ ապշեցրել էր: Ինչևէ, բացեցի նամակն ու սկսեցի բարձրաձայն ընթերցել, կարծելով, թե նա էլ պիտի լսի իր նամակը.
<<Իմ փոքրիկ աղջիկ, ես քեզ երբևէ չեմ ասել, թե որքան թանկ ես դու ինձ համար, ես , երևի թե զուրկ էի սեր տալու հատկությունից, ես չգիտեի, ինչպես արտահայտել այն: Ինձ մեծացրել էին սառը, արիստոկրատ հասրակաությունում, ուր մարդիկ ավելի նման էին իդեալական տիկնիկների, քան իսկական մարդկանց: Հասարակություն, ուր ոչ մի սխալ չէր ներվում, ուր մի փոքրիկ շեղումը իրենց իսկ հորինած կանոններից կյանքի վերջն էր ազդարարում: Գիտես, փոքրիկս, ես մայր չունեի, ունեի հայր, ով, ինչպես ինձ հաճախ թվում էր, հենց այդ հասարակարգի հիմնադին էր, ինձ երբեք չի գրկել, կամ համբուրել: Փոքրիկս, ի տարբերություն քեզ ես ունեի ամեն ինչ`չունենալով ոչինչ: Մեծանում էի, իսկական օրիորդի պես.գիտուն, թակարժեք հագուստով, բայց առանց սիրո: Երբ դարձա 16 տարեկան սիրահարվեցի հորդ, ով ինչպես հետո հասկացա, արդեն նշանված էր այդ հասարակարգի անդամներից մեկի դստեր հետ: Ես տրվեցի նրան, ու դա միակ սխալս էր իմ ամբողջ 16 տարիների ընթացքում: Սխալս, որից առաջացան մյուսները: Ես չհասկացա, թե ինչպես դա եղավ , բայց հասկացա, թե ինչու այդքան հեշտ խաբվեցի նրա սիրո խոսքերին.ես երբեք դրանք չէի լսել: Լսեցի ու հավատացի: Անցավ երկու ամիս ու անընդհատ սրտխառնոցներ ու գլխապտույտներ: Ինքդ էլ հասկանում ես, որ հղի էի ու պիտի ծնվեիր դու: Հայրս իմացավ, ու ինձ համար անակնկալ չէր, որ տվեց երկու տարբերակ.չունենալ քեզ ու գնալ մենաստան, կամ էլ ունենալ ու հեռանալ տնից`զրկվելով գումարից: Փոքրիկս, կասես ինչպես քեզ սպանեի.չկարողացա: Վազեցի հորդ մոտ ու իմացա, որ մի քանի օրից նրա հարսանիքն է: Չասացի ոչինչ նրան, ու սկսվեց մեր այն դաժան կյանքը, որում դու ապրեցիր 7 տարի: Իմ փոքրիկ աղջիկ, երբ դու արդեն 5 տարեկան էիր, հայրս եկավ ու խնդրեց վերադառնալ, առաջարկեց գումար, բայց իմ հպարտությունն ավելի էր , քան աղքատության զգացումը: Չվերադարձա, բայց ստիպեցի նրան խոստանալ, որ երբ էլ դու գնաս, քեզ հետո կընդունի: Մեկ տարի անց իմացա, որ մահացել էի ու քեզ թողել իր ողջ հարստությունը: Գնա, այնտեղ, դա քոնն է: Աննմանս, վերջին խոսքերս.<<Ես սիրում եմ քեզ>> Ու ներիր , որ երբեք չեմ ասել>>:
Ամեն ինչ իմ առջև խավարեց, արցունքներս թափվեցին, առաջին անգամ լաց եղա 3 տարվա մեջ: Գնացի մայրիկիս նշած հասցեով, ներկայացա, հաստատեցին ինքությունս, ու սկսեցի ապրել: Դե, ինչպես գիտեք, նա, ով հարուստ է, ունի ամեն ինչ: Բայց ես ուզում էի սեր տալ ու ստանալ: Մի օր մեր տան դուռը ծեծեց մի երիտասարդ, ում ես հաճախ էի հանդիպում քաղաքում զբոսնելիս: Ժպիտներ էինք փոխանակում, ու ես հասկանում էի, որ սկսում եմ ապրել: Ես ոչ մեկը չունեի, ումից կարողանային ձեռքս խնդրել: Հայրս, ինչպես իմացա, ինքբասպան էր եղել կնոջ դավաճանությունից հետո, իսկ ուրիշ հարազատ ես չունեի: Մենք ամուսնացանք առանց որևէ ձևականության: Ես հիմա ունեմ երկու երեխա, ես նրանց սիրում եմ , ու ամեն րոպե ստիպում եմ , որ նրանք զգան , թե որքան թանկ են ինձ համար: Սիրում եմ նաև ամուսնուս, և նրանք, երեքն էլ ինձ ստիպեցին ջնջել անցյալս: Միայն անցյալիցս ինձ մնաց մի բան.իմ մի աչքանի փափուկ բարեկամը: Կյանքը ինքը վրեժս լուծեց: