Երկու օր էր նրանից լուր չուներ;

Գլխիկոր նստել էր իր սենյակում ու գլուխն առած ափերի մեջ՝ կարծես վերացել էր այս աշխարհից; Հախուռն մտքերը նրան հեռու էին տանում ու ստիպում մտացել մինչդեռ մտածել նա չէր ուզում, փոխարենը ուզում էր վերանալ աշխարհից; Նա չէր ուզում տալ հարցերի այն շարանը, որ խեղդում էր կոկորդը, որովհետև գիտեր՝ հարցերն անպատասխան են; Բացի այդ՝ ու՞մից պիտի ստանար պատասխաններ. չէ՞ որ նա չկար, նա չէր գալիս, չէր զանգում, նա հանգիստ ու անխռով պառկել էր մահվան մահճում ու… լռում էր՝ երբևէ չխոսելու հստակ մտադրությամբ;
Որքա՜ն չքնաղ էր նա իր վերջին հանգրվանում պառկած, որքան աննման, կարծես երկնքից իջած հրեշտակ լիներ: Նրա խիտ ու սև մազերը գեղեցիկ հարդարված էին, իսկ գլուխը զարդարում էր քողով սքողված թագը, որը նրան նմանեցնում էր թագուհու; Նրա խոշոր ու սև աչքերը փակ էին, իսկ բարակ ու նուրբ շուրթերին դրոշմված էր երանության ժպիտը; Նրա հագին սպիտակ, հարսանեկան զգեստն էր: Նա այնքան խաղաղ ու անխռով էր պառկած՝ թվում էր՝ ուղակի քնած է և սպասում է երաժշտության ձայնին, որպեսզի բացի աչքերը, ոտքի կանգնի ու սկսի անմոռաց պարել, թռչկոտել մանկան պես շաղակրատել ու ժպտալ: Բայց նա ժպտում է…
Իր հարսանիքի օրն էր: Գնաց գեղեցկության սրահ, իսկ երբ դուրս եկավ, ժպիտը դեմքին, ընկերուհիների հետ շատախոսելով ու կատակելով, ինչ-որ մեկի անխիղճ գնդակը խոցեց նրա սիրող ու երջանիկ սիրտը, ու նա ընկավ… անշնչացած ընկավ, իսկ նրա շուրթերին շարունակում էր մնալ անսահման երջանկություն արտահայտող ժպիտը:
Ինչու՞ ճակատագիրն այսքան դաժան գտնվեց, ինչու՞ չար բախտը խլեց նրան, ինչու՞ հենց նա, չէ՞ որ անախիղճ մարդասպանի արձակած գնդակը նրան չէր ուղղված, ինչու՞ մարեց նրանց՝ երազ թվացող երջանկությունը, ինչու՞ նրան էլ չխոցեց չարաբաստիկ գնդակը, ինչու՞ նա էլ չմահացավ նրա հետ միասին, ինչու՞ նա էլ պառկած չէ սիրեցյալի կողքին:
Բազում ինչուներ և… անհուն լռություն: