Ուսանողական տարիներն անգին
Արևամուտի՜ն մեր կյանքի հանկարծ
Հիշեցինք՝ Մուրա՜դ, Համայա՜կ, Գուրգե՜ն –
Հոգում մեր բացվեց գողտրիկ լուսաբաց։
Այն մառախու՜ղը ցրեց անցյալի,
Տարիների հետ անվերջ խտացող,
Ե՜տ բերեց օրերն անմոռանալի,
Աչքերն մեր լցրեց՝ կաթի֮լ-կաթի֮լ ցող։
Ճակատագրերիս խաչմերուկում ա՜յս –
Ճերմա՜կ մազերով, հոգով՝ պատանի,
Պիտի հանդիպե՜նք, խմե՜նք հոտնկայս
Կենացն անցյալի՜ մեր, որպե՜ս տոնի։
Հիշե՜նք, վերապրե՜նք Ուսանողական
Օրերն մեր դժվար, սակայն երջանիկ։
Դասախոսի տեղ գնահատակա՜ն
Կյա՜նքը ամենքիս դրեց արժանի։
Բայց ո՜չ նույն պահին, այլ ավելի ու՜շ,
Երբ առնչվեցինք կյանքի՜ն իրական։
Պետք էր ունենալ շա՜տ մեծ կամքի ուժ,
Գնահատվելու համար դրական։
Ես չհանձնեցի քննությունը բա՜րդ,
Երբ երկի՜րը մեծ հանկա՜րծ փլուզվեց։
Մնացի ազնի՜վ, սովետական մա՜րդ։
Կապիտալի՜զմը ինձ ա՜յդ չներեց։
Կյանքի հարուցած քննությունը նո՜ր
Դու՜ք ինչպես տվիք-ընկերներ իմ հին։
Եկեք հանդիպենք գեղեցի՜կ մի օր,
Ազատությու՜ն տանք բոլոր հույզերին։
Անաստաս Հակոբյան
19.02.2023թ.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев