Մի վեհ ծերություն,մի մայր,ու թախծոտ աշուն,

Կա ևվս մի բան,ավելի թաղծոտ,այս աշխարհում,
Դա որդեկորույրս մայրն է,սևազգեստ մայրը,
Որի սիրտը երբեք,արև չի տեսնում;
Օ՜ արարիչ,մի թե՞ մայրական սիրտը կերտելիս,
Չմտածեցիր,որ ցավը,մայրական սրտի համար չե,
Որ մայրական սիրտը,այդ ցավից չի բուժվում,
Նա խփում է,սակայն անկենդան,մեռած;
Մի մայր,աշուն դառած,ու գարունը մոռացած,
Հուշերը նրա,թափվում էին,աշնան տերևների պես,
Նրա սրտում,անձրև էր տիրում,
Դալկահար քամին,նրան տարել էր հեռուն;
Կարոտը խեղդում էր,կոկորդը նրա,
Արցունքը փարատում էր,հոգին նրա,
Երկու տխուր աշուն,հանդիպել էին իրար,
Երկուսն էլՙ սգում էին վշտից;
Մեկը որդու կորստից,իսկ մյուսը տերևաթափից,
Երկու կանչ,իրար շատ մոտիկ,
Բնության տխուր կանչ,ու մայրական հոգու ճիչ,
Օ՜ տեր աստված,մի թե՞ քո ձեռքերով է կերտվել,ամեն ինչ;
ԱՇՈՏ ԱՇՈՒՆՑ: