Күңелләр тынычлана...

Бу дөньяда мал-мөлкәт артыннан гына кусаң, җан тынычлыгы да югала, рухи азык та онытыла. Читтән караганда, үзеңнән башкаларның барысы да муллыкта, бер борчусыз яши шикелле. Кемдер йорт төзеп керә, яхшы машинада йөри, акчаны да күп эшли, ял итәргә чит илләргә дә баргалый – кыскасы кеше хыяланган бар нәрсәсе дә бар, Аллаһка шөкер итеп туя алмый. Әмма, нишләптер, күңелендә тынычлык юк, нидер җитми. Таныш халәтме? Кемнәрдер, мөгаен, «әйе» дип әйтер. Ә моның сәбәбе – үзебездә.
Матди байлык артыннан куабыз, корсак белән кесәне тутырабыз. Әмма күңелне, җаныбызны «ач» калдырабыз. Ашамыйча торсак, ябыгып, көчсезләнәбез, хәлебез китә һәм, ахыр чиктә, үлеп тә китәргә мөмкинбез. Җаныбызны, күңелебезне ашатып тормасак, анда бушлык хасил булачак. Ничек кенә муллыкта яшәсәк тә, нәрсәдер җитмәгәндәй, тормышта булганыннан канәгатьлек ала алмаячакбыз.
Тормышта бар теләгенә ирешеп тә, җан тынычлыгы булмаган бер танышым: «Намазга басып, Коръән укырга өйрәнгәч һәм Аллаһыны зикер итә башлагач кына, күңелгә тынычлык килде», – дигән иде. Әйе, чынлап та, күңелләребез бары Аллаһны искә төшереп, зикер иткәндә генә тынычлык таба, рухи ризык ала.
«Алар (тәүбә кылып Аллаһ тәгаләгә кайтучылар) иман китерделәр. Аларның йөрәкләре (күңелләре) Аллаһны искә алу (Аның бердәнберлеген, күркәм исемнәрен, камил сыйфатларын зикер итү) белән тынычлана. Аң булыгыз! Дөреслектә, йөрәкләр Аллаһны искә алу (Аны зикер итү, чиксез кодрәтен күзәтү, билгеләре турында фикер йөртү һәм Коръән уку) белән генә тынычлана»
(«Рәгыд» сүрәсе, 28нче аять).
Чыннан да, кайчак төрле мәсьәләләрне хәл итеп, арып-талып, кич белән кайтырга дип машинага чыгып утыргач Коръәнне кабызып куйсаң, кайтып җиткәндә бөтен мәшәкатьләр онытылып, күңелләргә тынычлык, рәхәтлек иңгән була.
Пәйгамбәребез صلى الله عليه وسلم берәр авырлык килсә, тынычланыр өчен тәһарәт алып намаз укырга кушкан һәм бу, чыннан да, бик көчле ысул. Сынап карагыз әле: бик каты борчылганда, үз-үзеңне кая куярга белмәгәндә, җаныңа урын тапмаганда тәһарәт алып намазлыкка бассаң, үзең дә аңламастан җаныңа җылылык иңә, тынычлана башлыйсың. «Мине искә алсагыз, Мин дә сезне искә алырмын» – дигән Раббыбыз да
(«Бәкара» сүрәсе, 152нче аять).
Шул проблемаларны безгә сынау буларак бирүче Аллаһ – әгәр без Аны искә алып, мактап, данлап, зурлап, хәмед-сәнәләр әйтеп, гөнаһларбыздан тәүбә итеп, Аннан ярдәм сорасак – ничек инде тынычлык иңдермәсен?!
Әмма болай эшләүчеләр бик сирәк. Күпчелегебез ничек итеп тынычланырга омтыла? Кемдер шешәгә үрелә, кайберәүләр акылны томалый торган наркотиклар куллана башлый, «үләсең дә котыласың», дип, үз-үзенә кул салучылар да булгалый. Әмма болар – уңышка илтә торган, тынычлык урнаштыра торган юллар түгел. Уңышка илтә торган бердәнбер юл ул – һәрвакыт, һәр мизгел Аллаһны истә тоту, Аны зикер итү, күңелләрне Аның белән генә бәйләп яшәү. «Аллаһны даими зикер итегез, шаять, Аллаһ газабыннан котылып, мәңгелек бәхеткә ирешерсез!»
(«Җомга» сүрәсе, 10нчы аять)..
Өйдән чыгып киткәндә, Аллаһны зикер итеп, «Бисмилләһи, тәүәккәлтү галәАллаһ, үә лә хәүлә үә лә куүәтә иллә билләһ» («Аллаһ исеме белән! Мин Аллаһка тәвәккәл иттем һәм Аллаһтан башка көч тә, куәт тә юк») дип әйтеп чыгабызмы?
(Әбү Давыд риваяте). 
Берәр эш башлаганда «Бисмилләһ» («Аллаһ исеме белән») дип, Аллаһыны истә тотып, Аннан ярдәм сорап башлыйбызмы? Эшне тәмамлагач, «Әлхәмдүллиләһ» («Аллаһка – барча мактаулар») дип, Аллаһка рәхмәтле булып тәмамлыйбызмы?
Иртә белән уянгач яңа көнне каршы алырга тагын мөмкинлек биргәнгә Раббыбызны искә алып «Әлхәмдү лилләһил-ләзи әхйәнә бәгьдә мә әмәтәнә үә иләйһин-нүшүр» («Безне үле кылганнан соң терелткән Аллаһка барча мактаулар булсын, һәм Аңа – кире терелеп Кыямәттә җыелу» дип күзебезне ачабызмы?
(Бохари һәм Мөслим риваяте). 
Аллаһны истә тотып, аны зикер итүчеләрнең һәм Аны бар дип тә белмәүчеләрнең аермасы – тере белән үле кебек. Пәйгамбәребез صلى الله عليه وسلم   «Раббысын зикер итүче белән Раббысын зикер итмәүчеләр – тере белән үле кебекләр», – дип әйткән
(Бохари риваяте).
Раил Фәйзрахманов

Сөннәткә иярмәсәң, бәхеткә ирешмәссең

Аллаһ (Ул пакь һәм югары) "әл-Кәүсәр" сүрәсенең ахырында әйтә:
إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ
«Сине нәфрәт итүчең — үзе нәселсез».
Бу аның киләчәге юк, аның нәселе киселгән, аңа хәерлелек тә, аның турында якты хәтер дә, яхшы киләчәге дә булмаячак дигәнне аңлата. Әй Мөхәммәд, сине күрә алмаучы вә синең юлыңны күрә алмаучы, синең Сөннәтеңне күрә алмаучы вә синең Сөннәтеңә ябышкан кешеләрне күрә алмаучы кешеләр белән нәрсә булыр?
هُوَ الْأَبْتَرُ
«Ул киселгән».
Мөшрикләр, кәферләр, монафыйклар, мөселманнар берәр начарлыкка дучар булганда, шатландылар. Алар, мөселманнарның көчсезлеген күреп, әгәр мондый хәл күзәтелсә, алар белән нәрсәдер булган, инде Ислам бетте, Ислам булмаячак, Исламның ахыры җитте, Тәүхид юкка чыкты, мөселманнар юкка чыкты дип өметләнгәннәр һәм уйлаганнар. Алар мөселманнар турында: «Бетте, кисеп ташландылар (әбтәр), туктатылдылар» дип әйткәннәр. Ә Аллаһ (Ул пакь һәм югары) юк диде:
إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ
«Сине нәфрәт итүчең — үзе нәселсез».
Мөэминнәрне нәфрәт итүчеләр, Сөннәт әһелләрен нәфрәт итүчеләр, Пәйгамбәребезне (Аллаһның аңа салаваты һәм сәламе булсын) нәфрәт итүчеләр һәм Пәйгамбәребезнең (Аллаһның аңа салаваты һәм сәламе булсын) юлын нәфрәт итүчеләр, әйе, ислам һәм мөселманнарның ахыры, Сөннәт тарафдарларының ахыры килүен көтәләр. Ләкин бу булмаячак. Ошбу хәбәр минем өчен вә сезнең өчен Аллаһтан (Ул пакь һәм югары) яхшы хәбәрдер. Моның ахыры булмаячак. Кыямәткә чаклы шушы юлга ябышкан кешеләр булыр һәм иман китерүчеләргә җиңү килер. Шулай ук киресенчә, Пәйгамбәребез (Аллаһның аңа салаваты һәм сәламе булсын) юлына каршы чыгучылар һәм Пәйгамбәребезгә (Аллаһның аңа салаваты һәм сәламе булсын), аның Сөннәтенә тел тидерүчеләр киселер, аларның киләчәге һәм бәхетләре булмас.
Пәйгамбәребезне (Аллаһның аңа салаваты һәм сәламе булсын) дошман итүчеләр белән, яки Пәйгамбәребездән (Аллаһның аңа салаваты һәм сәламе булсын) соң килгән, аның Сөннәтенә чакыручы һәм ябышучы кешеләр белән Аллаһ (Ул пакь һәм югары) нәрсә эшләгәнен карагыз. Сөннәткә ябышкан кешеләргә Аллаһы Тәгалә тарафыннан олугъ дәрәҗә, хөрмәт, яхшы исем вә әҗер-савап бардыр. Ә Пәйгамбәребезнең (Аллаһның аңа салаваты һәм сәламе булсын) Сөннәтенең вә Исламның дошманнары булган кешеләргә хурлык, начар исем, ошбу дөньяда һәм Ахирәттә кайгы.