2019 йил 1 сентябрь куни эрталаб соат тахминан 6:00-6:30 атрофида нафас олишим қийинлашиб уйғониб кетдим.

Зўрға нафас олаётган эдим. Уйғонганимдан сўнг ётоқдаги ҳолатимни кўриб ўзимдан жирканиб кетдим. Бутун кўрпа-тўшак қусқига тўла ва мен мана шу ўзимдан чиққан қусқини ичида чўчқа каби ётар эдим. Бу кунингдан ўлганинг яхши дегани одам йўқ. Турмуш ўртоғим кириб келди. Турдингизми деди зўрға, хўрсиниб. Ичидан нималар ўтган бўлса фақат ўзи билади лекин кўзидан ўқиб олиш қийин эмас эди. Уй ичи сасиб кетган. Нафақат қусқини ҳиди балки менинг ўзимдан келаётган сассиқ ҳидга ўзим ҳам чидай олмаётган эдим. Томоғимдан ютунсам шунақанги аччиқ, бадбўй, ачитқи таъм ўтаёган эди. Сув сўрадим. Зўрға ичиб олдим. Яна ётай десам чўчқа каби қусқи ичида ётиш ёқмаяпти, турай десам ҳолим йўқ, қимирлай олмаяпман, суякларим оғрияпти. Бош айланиб оғрирди, тарс ёрилиб кетмаса бўлди деб ўйладим. Ўзимни мутлақо бошқара олмаётган эдим. Базўр хотиним ёрдамида турдим. Кийимларим вилчиллаб кетган, шунақанги қаттиқ сассиқ, бадбўй ҳид келарди. Жуда ҳам ўзимни ҳолатимдан жирканиб кетдим. Бундай ҳолатлар кўп бўлган лекин бу сафаргиси меъёридан ўтиб кетибди. Қандай қилиб уйга етиб келиб эшикни очиб кирганимни мутлоқ эслай ҳам олмайман.