Намедонам чӣ мехоҳам Худоё,

Ба дунболи чӣ мегардам шабу рӯз.
Чӣ меҷӯяд нигоҳи хастаи ман,
Чаро афсурда аст ин қалби пурсӯз.
Зи ҷамъи ошноён мегурезам,
Ба кунҷе мехазам орому хомӯш.
Нигоҳам ғуттавар дар тирагиҳо,
Ба бемори дили худ медиҳам гӯш.
Гурезонам аз ин мардум, ки бо ман,
Ба зоҳир ҳамдаму якранг ҳастанд.
Вале дар ботин аз фарти ҳақорат,
Ба домонам дусад пироя бастанд.
Аз ин мардум, ки то шеърам шуниданд,
Ба рӯям чун гули хӯшбӯ шукуфтанд.
Вале он дам, ки дар хилват нишастанд,
Маро девонае бадном гуфтанд.
Дили ман, ай дили девонаи ман,
Ки месӯзӣ аз ин бегонагиҳо.
Макун дигар зи дасти ғайр фарёд,
Худоро бас кун ин девонагиҳо.
ФУРӮҒИ ФАРРУХЗОД