ҚУРИМАГАН НИҲОЛ

Турмуш қуришганига икки ой ўтар-ўтмас келин ва куёв негадир кўп тортишадиган бўлиб қолишди. Бу тортишувлар ҳар куни давом этарди. Арзимаган сабаблар туфайли ҳам жанжал чиқарди. Бир куни дилхираликлардан безган куёв келинга шундай таклиф айтди:
- Кел, яхшиси ҳовлига бир туп кўчат экамиз, лекин унинг тагини юмшатмаймиз, сув ҳам қуймаймиз, экиб қўямиз халос. Агар ўша кўчат қуриб қолса, ажрашамиз, агар кўкарса, ҳаётимизни биргаликда қайтадан бошлаймиз.
Келин розилигини билдиргач ҳовлига бир туп кўчат экилди. Кейин иккови алоҳида- алоҳида яшай бошлашди.
Орадан икки ой ўтди, лекин кўчат қуримади. Учинчи ойнинг охирларида ниҳол кўкариб, гуллади.
Ана шу кунларнинг бирида келин билан куёв кечаси кўчат олдида учрашиб қолишди. Ўша лаҳзада икковларининг ҳам қўлида бир челакдан сув бор эди.
Оила мустаҳкам бўлиши учун ҳеч ким ҳеч қачон ишончни йўқотмасин ва уни асраб қолишга интилсин.