Лета ты, лета прыгожа-
квяцістае,
Колькі ты ўносіш аздобы з
сабой!
Цягнуцца стройна шнуры
каласістыя,
Пахне павабна трава над
ракой.
Гнуцца на лузе касцы
немарудныя,
Дзе-нідзе ў постаці серп
заскакаў;
Песьня пачулася наская,
нудная, –
Рэха панеслася – бор
адказаў.
Шум пакаціўся ад лесу
адзетага;
Сонца купаецца ў полыску
рос;
Эх! каб, здаецца, ды шчасьце
да гэтага!
Эх, каб, здаецца, менш гора і
сьлёз!..
(1906–1910)Янка Купала