Дзяды
Дзядоў на Беларусі памінаюць.
Каб нам пра іх не забываць,
Вясною Радаўніца ўсіх збірае,
Дамоў мы едзем, каб прыбраць
Магілкі з чорнымі крыжамі.
Павесіць новых рушнікоў,
Паставіць свечку перад абразамі
Ды памянуць сваіх бацькоў.
Затым на Тройцу, перад святам,
Мы зноў прыходзім да магіл,
Каб не забыліся, што свята
Было не толькі нам, жывым.
Ці мара продкаў ўсё ж збылася
Заўсёды каб быў шчодры год?
Іх мудрасць ў кнігах засталася,
І вынік працы- жытні сноп.
Чаму яны дзяцей вучылі?
Якія пелі песні ім ?
Мы гэта ведаем з дзяцінства,
Мы не забыліся аб тым.
І хлеб, што на стале штодзённа,
Ляжыць на чыстым абрусе
Заўсёды цяжка даставаўся,
Каб сёння елі яго ўсе.
Дзяды вучылі лён вырошчвац
Cанет
Пра паэзію
Зноў пра паэзію вядзём размову мы,
Хай кожны скажа пра паэзіі сакрэты.
Як растлумачыць гэта маладым,
Што пачынаюць крочыць шляхам гэтым.
Нічога не напіша вам гультай,
Хоць ён і Божым дарам адароны.
Але ў яго ўсё “потым, пачакай! “
Адкладвае на потым свае творы.
Як бліскавіца ён прарэжа неба,
Не ўяўляючы, як многа працы трэба,
Ды мала чым асвеціць гэты свет.
Ён ў душы павінен запаліць агмень.
Паэзію, як светач ў руках нясе паэт,
Каб ён яму свяціў і ў ноч і ў дзень!
21.03 2021г
Ларыса Вырко
Санет
Калі ўбачу ўскрай дарогі ў полі,
Рамонкі або вочы васількоў,
Дзяцінства ўспамінаецца міжволі
І чысты позірк сінявокіх хлапчукоў.
Праз сотні год народ іх не забудзе,
Сваіх сыноў, што край свой збераглі.
“ Героі не ўміраюць” - кажуць людзі,
Бо нават смерць яны перамаглі.
Якаў Палачанін мужна ішоў у бой,
Васіль Вашчыла вёў сялян з сабой.
За праўду і свабоду - паміралі.
Не рушце сініх кветак васількоў!
Яны жывыя вочы хлапчукоў,
Што за свой край жыцця не шкадавалі.
25.02.2021г
Ларыса Вырко
г.Столін
Cанет
Даўно лісты дуброва абтрусіла
І вось ужо ў лесе, ў полі снег.
Там рэчка сцішыла свой бег
І чысціня ўвесь свет запаланіла.
Куды не глянь – блакітныя снягі.
Здаецца і жыццё на час застыла.
Ды шкло ільда раку не супыніла,
Марозам лютым скуты берагі.
Да роднае ракі далёка плыць,
Але і праз гады мне не забыць:
Купальскія вянкі рака сплаўляла.
Імчыцца час – яго няспынна плынь,
Душой і сэрцам толькі не астынь
Да той зямлі, цябе што ўзгадавала!
9.02.2021г
Ларыса Вырко
г.Столін.
Cанет
На снежным палатне іскрацца зоры,
Начны свяцільнік месяц запаліў.
На дрэвах белыя карункавыя ўборы,
Дарогі, сцежкі снег зацерушыў.
Ужо поўнач, а ў акне не гасне свет,
Там зачарованы красою верша,
Чытае кнігу будучы паэт
І ў яго радок кладзецца першы.
А той узор, што на акне іскрыцца
У снах яму не раз прысніцца.
І доўга будзе зоркамі гарэць.
Бруіцца чыстая паэзіі крыніца,
Яна дае святой вады напіцца
Заўсёды, каб душою не чарствець.
7.02.2021г
Ларыса Вырко
г.Столін