---
Ասում են, դարերում անցած, մի թագավոր կար բարի,
Որ ցանկանում էր իր ազգը դարձի բերեր, բարքերից վայրի։
Խրախուսում էր լավերին, պատժում վատերին։
Բայց, քիչ էր օգուտը, մեթոդներից այս հին։
---
Նա որոշեց, բարությամբ փոխել չար մարդկանց։
Հայտարարեց համաներում, մի ճոխ ընթրիք կազմակերպեց։
Բոլոր չարագործներին անուն առ անուն կանչեց։
Եվ հասավ հասցեատերերին լուրն այս բարի։
---
Մեկը մտածեց. - Կասկածելի է ինձ բարությունը այս անշահ։
Բարին սա չի գուժում, չի լինում ոչինչ աննպատակ։
Բայց եթե չգնամ, հաստատ չեմ մարսի և այն որ ես գնացի,
Նա դա կգնահատի և հանուն դրա, պարտքերս ինձ կների։
---
Մի ուրիշի մտքում, այլ պատկեր էր.
- Այն, որ Նա ինձ նկատեց, ընթրիքի կանչեց,
Ակնհայտ է, որ նաեւ ներեց, բարիների կարգին դասեց։
Երախտապարտությու՛նս Բարի թագավորին։
---
Որ այդպես է, էլ ինչու՞ գնամ, ավելի լավ է այստեղ մնամ
Եվ որպես Նրա դեսպան, այդ բարի լուրի քարոզիչը դառնամ։
Իսկ հետո Նա Ինքը իմ ետևից կգա ու Իր մոտ կտանի։
Եվ չգնաց, քանի որ թագավորի խոսքը, անսաց յուրովի։
---
Մյուսը, ընդհանրապես չհավատաց. - Հաստա՛տ, սա ծուղակ է ինձ համար, թագավորից։
Որ ինձ կապանի ու Իր ստրուկը դարձնի։
Ի՞նչ է, մտածում էր, որ ես
հիմար եմ և կբռնվեմ։
Խելքս, ուժս տեղն է՛, ումի՞ց պետք է սարսափեմ։
---
Իսկ մեկ ուրիշը, հենց լուրը լսեց,
Հուզվեց, արտասվեց, խորը հոգոց հանեց.
- Արժան չեմ ես, բայց Նա ինձ հիշեց։
Ամենը թողեց ու թագավորի մոտ շտապեց։
---
Մի բան էր երազում, որ շուտ թագավորին հասնի։
Խոնարհվի, ներման խոսքը Արքայից լսի,
Ոտքերն ընկնի և իր երախտիքը Նրան հայտնի։
Եվ ստացան ամենքն, ըստ իրենց սրտի ճանապարհների։
---
Եվ այսպես, առակն ի՞նչ կբառբառի։
Ի՞նչ խրատ, իմաստ է նա ցանկանում մեզ հայտնի։
---
Առաջին հերոսը, հավատքում է թերացել,
Վստահության մեջ, նրա մոտ, անցք է գոյացել։
Նրան անհրաժեշտ է, այդ անցքը լցնել
Եվ նա ձգտում է, դա արդարության գործերով փակել։
---
Եվ դրա համար, ինչ իրեն պատվիրված էր կատարել,
Նա ցանկանում է, հենց դրանով իրեն արդարացրել։
Եվ ողորմած գթասրտությունը իր հանդեպ,
Իր պարտականությունների գործերով գնել։
---
Երկրորդը, հրավերը նոր ստացած,
Թագավորի աջում պատկերացրեց արդեն իրեն բազմա՛ծ։
<<Նոր բեղմնավորված, արդեն երեխա ծնե՛ց,
Առանց ինը ամսի, առանց ցավերի, երկունք չապրած>>։
---
Հնչեցնում է ամեն ուր, թե ինչ վատն էր
Եվ դարձավ լավը, բարի՛։
Նա փրկված է արդեն, արդարացվա՛ծ,
Իսկ Փրկչի կարիք, այլևս, նա ունի՞։
---
Տարբեր հոգևոր վիճակներ են, սակայն նպատակը մեկն է նրանց։
Այն է` տեսնել իր մեջ արդարության զգացումը, բավարարվա'ծ։
Մեկի մոտ գործերն են, մյուսի մոտ հավատքն է արդարացում։
Քանի որ, անտանելի է՛ ունենալ սեփական սխալականության և մեղքի զգացում։
---
Մոռացե՛լ են առաքյալին, որ համարում էր վերջինը իրեն։
Մոռացե՛լ են, որ հույսով է, փրկությունը մեզ տրված։
Մոռացե՛լ են, որ գործերը, դա հավատքի շունչն է, հետևանքը, գի՛նը նրա։
Եվ, որ Փրկչի, կենդանի կարիքը միշտ պետք է լինի՛ առկա։
---
Երրորդն այդպես էլ պարզ է, կլռենք նրա մասին։
Իսկ չորրորդը - երանի՜ է նա, օ՜ ես ել կցանկանայի լինել նրա նման։
Արքաի հետևից, նրա պես գնայի և երբեք չմոռանայի՛,
Որ իմն է միայն, հոգու աղքատությունը, տկարությունը և մեկ խնդիր՝ սովորել սիրել։
---
Ահա և բացատրությունը, բայց մինչև վերջ չէ այն քողազրկված։
Մնացածը ընթերցողի հասկացողությանն է թողած։
Որտե՞ղ ենք մենք, ո՞վ ենք մենք, ամեն մեկս թող տեսնի իրեն։
Քանի որ, բազմերանգ է սուտը մարդակործան, իսկ ճշմարտությունը մի՛ և անբաժան։
Հովհաննես Խաչ
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев