Бир тыныгып алыңыз !

#МИГРАНТ (Ангеме) Москвага иштегени келгениме үч жылга чукулдап калган. Үй бүлөм айылда. Айлык маянамды алаар замат аларга акча жөнөтүп турам. Төрт уулубуз тең мектепте окушат. Быйыл жайында чоң уулубуз мектепти бүтсө эле Москвага чакыртып алсамбы деп ойлоп жатам, жалгыз адамдын тапкан акчасы жетпейт экен. Карыган ата энем да бар, үйдүн жалгыз эркек баласы болгондуктан аларга да каралашып турушум керек. Үч эжемдин өз түйшүктөрү бар. Алар деле жыргап кетишкен жок. Кээде аялыма билдирбей эжелериме аз-аздан акча салып турам. Айылда жарытаарлык акча тапчу жумуш жок. Бир нерселерди эгип, түшүмүн алайын десең, биринчиден жерибиз тоолуу, тегиз жерлер аз, бир нерсе эксең техника жүрө албайт, иштин

Сабак болоор. Арген экөөбүз жөн гана баш кошуп бактылуу болгубуз келген. Ал үчүн бизге ата-энебиздин батасынан башка эч нерсе керек эмес болчу. Үйлөнүү той, калың, сеп.... Жадакалса үлпөт көйнөгүнүн да кереги жок эле. “Эл эмне дейт?” бизге ошол жөнөкөй мүмкүнчүлүктү да берген жок. Анын ата-энеси “аркалыгыңды кой. Сага өзүбүз жактык эле кыз алып беребиз” дешсе, меникилер “башка жигит табылбай калдыбы? Ошко эмне бар, таластык жигитке тиесиң” деп бир топко оюбуздан кайтарууга аракет кылышты. Бир өлкөнүн ичиндеги бир элдин арасындагы сүйүшкөндөр баш кошуу үчүн ата-энебизди көндүрүүгө эки жылыбызды короттук. Сүйүү жеңди. Бирок кийинки этаптагы маселеге кезек келди. Эч нерсе боло электе ата-энел