✍️⃝У̷М̷Р̷ Б̷И̷Т̷И̷К̷Л̷А̷Р̷И̷ ⃝⃝

​​​Бир тўп бола оқ илон тутиб олишган. Энг қўрқмаси уни маҳкам ушлаб, тиржайганча: “Илон учганини кўрганмисизлар?” деди. Зўр томоша кутиб болалар ҳар томондан чувиллашди: “Йўқ, йўқ, қанақа учади?” Бола эса “мана бундай” деди-ю, жониворни боши устида беш-олти марта қаттиқ айлантириб, отиб юборди. Илон асфалт йўлга “тап” этиб тушди. Қилган ишларининг натижасини кўриш учун болалар ўша томонга чопишди... “Бир куни ўғри мушукни тутиб олдим. Дадам ўргатганларидек, қопга солдим. Кейин оғзини маҳкам боғлаб, ерга қаттиқ-қаттиқ урдим. Қўлимга тушса, бошқаларини ҳам шундай ўлдираман...” Бу каби воқеалар болалигимдан энг ёмон, мен эслашни хоҳламайдиган, аммо унутолмайдиган хотиралар. Ҳар гал бегуноҳ

​​​​ ИККИ ОЙЛИК БАХТ (ўқинг, фақат йиғламанг) Улар турмуш курганларига ўн йил булди. 10йил яшаб, аёлини сева олмади. Аёли билан бирга яшасада, уни кўргани кўзи йўқдек эди гўё. Буни ҳаммасини аёли билар эди, аммо сабр билан эрини севишда давом этар эди.. Айникса аёлини сўнгги йилдаги одати ёмон ғашига тегар эди. Ҳар кун тонг отса уйғонибок юзида табассум билан: -Аллохга шукр, яна бир янги кун келди. Мен бу кунни бахтиёр яшаб утказаман,- дер эди. Аёлни барча нарсадан хабари бор эди. Эрини ўзга ёш аёл билан яшашини ҳам билар эди, аммо билмасликка олар эди. Барчасига сабр қилиб эрига югуриб елиб хизмат қилар эди. Аммо у эр.... "Энди бас! Мен ортиқ чидай олмайман, ажралишаман. Нимага керак уч

​​​Тутун иси! Онасининг тер ҳиди аралаш тутун иси келиб турган кийимлари қизининг жаҳлини чиқарди. Балки иккиқатлиги учун ёқмаётгандир бу ҳид. «Ҳеч кирни тоза ювмайди-да.»Ичида келинини ёзғирди. Дарров кийимларингизни ювиб берай демади. Онаси ёш боладек бўлиб қолган. Сал нарсага хафа бўлади. Эртаси куни эрталаб атайлаб бир-иккита кир олиб чиқди. -Келинг, она. Кийимларингизни ювиб бераман. Она кулимсираб, кийимларини ечиб берди. Ахир шаҳарлик бўлиб кетган қизининг нозиктаъблигини билади-да. Қиз кийимларни ҳушбўй кукунларга солиб ювди. Яхшилаб чайди. «Ана энди бу бошқа гап, »-деб ўйлади ўзича. Онаси бир ҳафта туриб қишлоққа қайтди. Бир ой ўтиб хабар келдики, онаси юрак ҳуружидан в

​МИСТИКА: АЖАЛ ОСТОНАСИДАН ҚАЙТАРГАН ФАРИШТА... Бу воқеа анча йиллар илгари содир бўлган, уни менга таниш аёл гапириб берганди. Институтда ўқиб юрган кезларим курсдошим билан севишиб, аҳду-паймон қилдик. Бизнинг муҳаббатимизга ота-оналаримиз қаршилик қилмади ва талабалик пайтимиздаёқ, тўйимиз бўлиб ўтди. Иккаламиз ҳам бахтдан сармаст, еттинчи осмонда учиб юрардик. Эрим билан институтни битирмагунча фарзанд кўрмасликка келишгандик. Агар болалик бўлсак, ўқишимиз қолиб кетади, деб ўйлардик. Ёшлигимдан бақувват ва соғлом қиз бўлиб, касал бўлиб ётганимни эслай олмасдим. Тўйдан кейин шамоллаб, тумов бўлиб қолдим. Бунга эътибор бермай, касалликни оёқда ўтказдим. Аксига олиб, шу оддийгина тумов ҳам

​​Азизларим, сўраган эдингиз... БИР КУНИ... Талаба эдим. Оқ пахтали матодан кўйлак кийиш урф бўлди. Аслига имконим бўлмаганидан арзонгина бўз матосини сотиб олиб, “Персоль” порошогидан солиб қайнатдим. Қалинлашиб оппоқ тусга киргач, дугонам Дилором иккимизга кўйлак тикдим. Ёқаси ва этакларига сариқ ипакдан безак бериб, олти чокли фасонда тикилган кўйлагим ҳамма дугоналаримга ёққанидан буюртмалар туша бошлади.Тунни тонгга улаб кўйлак тикардим. Арзон ва чиройли бичимдаги кўйлакни бинога келтириш учун анча меҳнат талаб қилинарди. Айниқса, пахта териш учун этак тикиладиган, пахта ўрами ғилофи ёки бошқа қора ишларга асқатадиган оддий бўздан мато яратиб, кўйлак ти

Бахт бўлиб кўринган бахтсизлик Бошка қизларнинг мен каби қуруқ саробга алданиб, бир умр пушаймон бўлиб юрмасликлари учун ҳаётим ҳақида ҳикоя қилиб беришга қарор қилдим, – деди аэропортнинг кутиш залида тасодифан танишиб қолган ҳамроҳим. – Токи бу инсон учун бир марта бериладиган умри давомида хатоларга йўл қўймасдан ҳалол ва яхши яшаб ўтиши учун туртки бўлади, деб ўйлайман. Унинг кўзларида маъюслик мени бефарқ қолдирмади. – Орзуларим бир олам қиз эдим. Университетни тугатгач, шаҳарда қолиб ишга жойлашдим. Чет тилига бўлган қизиқишим устунлик қилгани учун инглиз тилини анча яхши ўзлаштириб олгандим. Ўша пайтлар тил билган мутахассислар кам бўлгани учун мени дарҳол ишга қабул қилишди. Лекин

​​​Замира қайнонасининг қарғишларидан уйғониб, ҳовлига югурди. Ҳали қуёш кўринмай туриб, уларнинг хонадонидан дуоибад-қарғишлар эшитилади. Замира нима қилсин, бу хонадонга келин бўлиб келибдики, шу аҳвол. Аваллари хафа бўлди ҳам, лекин бундан на ўзига, на қайнонасига фойда. Болалигидан исломий тарбия берилган Замирага қайнонанинг дуоибадлари, қарғишлари оғир гуноҳ эканлиги аён эди. Нима қилсин, гапиришга ҳуқуқи йўқ, гапирган чоғида ҳам қулоқ солармиди, қалбида ғазаб ин қурган одам. Янги келинлигида куёвга айтиб ҳам кўрди. Лекин куёв бола: "Менинг онам шунақа, ёқмаса, катта кўча, кетавер", дегандан сўнг ноилож тилини тийиб қўя қолди. Намозларида Аллоҳдан қайнонасига инсоф тилай бошлади. Бир

АСАЛОМУ АЛАЙКУМ ВА РАХМАТУЛЛОҲИ БАРАКАТУҲ!!! Кунлар бир - бирига эргашиб давом этади. Тонглар отади. Қуёш ер юзига нур таратади. Тун келади. Қоронғу чўкади. Тонглар бизни Аллоҳ ва бир - биримизга боғланишимизга янги умид, имконият бағишлайди. Аллоҳ кунингизни зикри, авфи билан мунаввар қилсин! Ўз ҳифз - ҳимояси билан асрасин! Бу кун ва бундан кейинги кунларнинг яхшиликлари ила сийласин! Аллоҳнинг зикри билан бошланган кунингиз хайрли булсин! Алҳамдулиллаҳ СубҳанАллоҳ Аллоҳу Акбар Ла илаҳа иллолоҳ.

Ўзимдан нафратландим... (бўлган воқеа) Яқинда бир қариндошим оламдан ўтди. Мусулмон динида Жанозани эртаси куни Фатохонлик бўлишини хамма билади деб уйлайман. Бошқа вилоятларда қандай номланишини билмайман. Фатохонлик бўладиган куни мархумни оила аъзолари яқин қариндошлари дарвоза олдида туришади. Одамлар мархумни яқинларига таъзия билдириб сабр тилаб кетишади. Фатохонликда хаво совуқ бўлишига қарамай қишлоқдаги ёшу-қари келишарди. Соат 8-ларга яқин одамлар келиши бироз камайди. Ичарига кирмай кўчада бир одамни баланд овозда қироат билан Қуръон тиловат қилаётганини эшитиб қолдим. У шу қадар қироат билан Ёсин сурасини ўқирдики беихтиёр махлиё бўлиб уни тинглардим. Қуръон ўқиб бўлгач уша од

​ДЕНГИЗ ТУБИДА АЛЛОҲГА САЖДА ҚИЛГАН ЙИГИТ Бу дунё ҳаёти мол-дунё, ўйин – кулги, енгил-елпи нарсалардан иборат деб ўйлайдиган ёш йигит эдим… Жумъа куни эди. Дўстларим билан бирга соҳил бўйида ўтирар эдик. Улар одатдагидек ғофил қалблилар жамоаси эди.. Бир пайт “Ҳайя алас солаҳ, ҳайя алал фалаҳ” деган нидони эшитдим. Ҳаётим давомида жуда кўп маротаба “Азон” овозини эшитгандим. Лекин бирор марта бўлса ҳам “фалаҳ” сўзини маъносини тушунмаган эканман. Шайтон қалбимни шунчалар муҳрлаб қўйган эканки, ҳатто азон сўзлари мен тушунмайдиган сўзларга айланган эди. Атрофимизда одамлар жойнамозларини солиб, намоз ўқиш учун тайёрланишар эди. Биз эса сув остида дам олиш учун сувга тушиш мосламалари, ҳаво