Κωνσταντινούπολη - η Σεληνιακή Πολιτεία
Του Κοσμά (νυν Μουχάμαντ Σαμσαντίν) Μεγαλομμάτη
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Ανεξήγητο, Ιούνιος 1988, σελ. 38-45
Του Βυζαντίου ο ζόφος.
του Βυζαντίου η λαμπράδα,
είχαν κάτι ελληνικό,
μα δεν ήταν Ελλάδα...
Σπάνια πόλη μάγεψε λαό όσο η αρχαία αποικία των Μεγαρέων τους Έλληνες. Ήδη από παλιά η Πόλη διχάστηκε ανάμεσα στο μύθο και την πραγματικότητα, αφήνοντας συχνά την αλήθεια να καταδύεται στα βαθιά γλυκά ύδατα του μύθου και την πραγματικότητα να εκφράζεται στ' αλμυρά ψέμματα, τις ανείπωτες πλεκτάνες και τα σατανικά δίκτυα, τα αδιόρατα και ανεπαίσθητα. Έτσι, ενώ η χρονολογημένη αποίκηση του χώρου ανάγεται στο 658 πριν την εποχή μας και αποδίδεται στους Μιλήσιους, ο Βύζας από τα Μέγαρα, γιος του Ποσειδώνα, μας χαμογελάει μέσα από το ιστορικό του κάτοπτρο, για να μας υπενθυμίσει ότι η πόλη της γητειάς και του μεγαλείου του ανήκει, του ταιριάζει.
Θα θυμάμαι για πάντα την πρώτη, σύντομη, παρουσία μου εδώ. Φτάνοντας ξημερώματα μιάς νυχτιάς του Γενάρη στη ζαλισμένη από τον ύπνο Πόλη, πήρα ακαριαία ένα ταξί από το Σίρκετζι {σιδηροδρομικό σταθμό στην ευρωπαϊκή ακτή}, διέσχισα σαν αστραπή τα δυό τμήματα και περνώντας σαν βέλος πάνω από τη μόνη τότε γέφυρα του Βοσπόρου έφτασα στο Χαϋδάρ πασά, σιδηροδρομικό σταθμό στην ασιατική ακτή, για να πάρω αμέσως το τρένο για τη Μεγάλη Μητρόπολη: την Καισάρεια. Φώτισε, όταν είχαμε απομακρυνθεί πια στα ανατολικά! Οιωνός; Δρόμος;
Περιφρόνηση, θα μου πείτε, παράτολμη προσβολή, τυπική έλλειψη παιδείας ''έλληνα τουρίστα''. Και όμως δεν ήταν έτσι. Διαλογίστηκα πολύ, παρατήρησα περισσότερο σ' αυτά τα πρώτα λεπτά της διέλευσής μου από εκεί, απ' ό,τι στις επόμενες επισκέψεις μου. Μιά δύναμη που με τραβούσε μακρυά, μ' έκανε να μη θέλω να δεθώ καθόλου μ' αυτό το νεκροταφείο. Το μέλλον θα ήταν αλλού. Ήταν τα βαλτόνερα; Ήταν τα θλιβερά σπίτια στις ξύλινες φτωχογειτονιές; Ήταν οι λάσπες, η βρωμιά, ο λόγος αυτής της καταδικαστικής απόφασης;
Τί ήταν λοιπόν αυτό που με εμπόδισε να αγαπήσω αυτή την πόλη; Αναποδιά, διαστροφή; Όχι μόνον! Αληθινή κατάρα, όλεθρος, συντριβή, ανείπωτα και αφύσικα σμπαραλιασμένη διάσταση του χώρου ! Εδώ, αντί το καθετί να συγκλίνει προς το κέντρο, αντί ένα εστιακό σημείο να σε έλκει διαρκώς, παντού αποσπάσαι προς τα έξω, παντού μετατρέπεσαι εσύ, ο μικρόκοσμος και η ανυπαρξία σου, σε ένα ασύστατο μετακινούμενο συνεχώς κέντρο και βλέπεις τριγύρω σου όλα τα στοιχεία - μπαλαρίνες στο χορό των μελλοθανάτων - να σε κοιτούν, να σε θαυμάζουν και να απορούν, άνθρωποι, λες, που ξέχασαν πώς είναι η αγάπη...
Συνέχεια στο βίντεο
Μουσική υπόκρουση:
Orlando Turkish Festival Whirling Dervish Dancers
και
Περσική σουφική μουσική από τον Σαγιέντ Χαλίλ Αλί Νεχζάντ (Seyed Khalil Alinezhad)