ҲАЙРАТ
«Эй Одам фарзанди!
Киши ўлимга иймон келтириб, яна қандай хурсанд бўлаётганидан ажабландим.
Ҳисоб-китоб бўлишига иймон келтириб, мол-дунё тўплаётганига ажабландим.
Охиратга иймон келтириб, нечук роҳатланаётганига ажабландим.
Дунё ва унинг заволига ишониб, нечук унга хотиржам бўлаётганига ажабландим.
Тилида олим, қалбда жоҳил кишидан ажабландим.
Сув билан ўзини покласа ҳам, қалби покланмаган кишидан ажабландим.
Одамларнинг айблари билан машғул бўлиб, ўзининг айбларидан ғофил қолган кишидан ажабландим.
Аллоҳ таоло кузатиб турганини билган ҳолда яна қандай Унга осийлик қилаётган кишига ажабландим.
Ўзининг якка ҳолда ўлишини, якка ҳолда қабрга киришини,