Sevgi shunday bevafo tuyg'u,

Kun kelib tashlab ketarkan,
O'z o'rniga qo'yib g'ururni,
Kulgan ko'zni yoshlab ketarkan.
Ishontirib achchiq yolg'onga,
Armonlarga boshlab ketarkan.
O'z o'rniga qo'yib taqdirni,
Bir lahzada aldab ketarkan.
Bizga ochib do'zax eshigin,
O'z manzilin jannat bo'larkan.
Bizga berib bedavo dardni,
O'zi shodon o'ynab kularkan.
Bir kun kelib asal o'rniga,
Kulib turib zahar berarkan,
Gar shunda ham qilmasa huzur,
Uzr so'rab takror kelarkan.