Անուլ ♥

Ես մահացել եմ , հա ես էլ չկամ... Ես մահացա այն օրը , երբ նրան ասեցի գնա ու գտիր ինձնից լավին , եղիր երջանիկ ու մոռացիր ինձ , նա չէր գնում , ինձ գրկել ու լացում էր , իսկ ես թողեցի նրան ինքս ինձ ասելով , որ կանցնի, որ ժամանակը Կբուժի ամեն ինչ , բայց. .. Բայց իմ կյանքը դարձավ անիմաստ, ամեն օր խաբում էի , թե կարող եմ առանց նրա , հավաքում էի նրա հեռախոսահամարը, եւ արագ ջնջում որ չզանգահարեմ , ջնջում էի իմ ու նրա նամակները, նկարները, ամեն բան , որ մեռանամ, բայց... Բայց հիշողությունները,... նրա ծիծաղի ձայնը , չէին թողնում որ քնեի, որ ապրեի, որ երջանիկ լինեի, մի օր հասկացա, որ խելագարվում եմ , որ բոլոր կանանց մեջ նրան եմ փնտրում , որ փախնում եմ ուրիշ քաղաքներ , որ ոչինչ չհիշեցնի նրա մասին , բայց Բայց էլ չէի դիմանում , հավաքեցի ինձ ու վերադարձա..անձրև էր , ու ցուրտ ամբողջ մարմնով դողում էի , կարծես ներսից մի բան ինձ ասեր , գնա ուշացել ես , գնա չես դիմանա եթե տեսնես. ..Եթե տեսնես նրան ուրիշի հետ..բայց Բայց չէի լսում այս ձայնին, ինչպես տարիներ առաջ էր ինձ ասում որ կգա այս օրը ..Ես ուզում էի հավատալ , որ չեմ ուշացել , որ նա սպասել է , որ չի դադարել սիրել , որ չի դադարել լինել իմը ...Միայն իմը... Մտքերս Խառնված ինձ հոշոտում էին մինչև ...մինչև չլսեցին նրա ծիծաղը , ինչքան էի կարոտել, բայց... Բայց նա միայնակ չէր նա միայնակ չէր... Աշխարհը կարծես փուլ եկավ , սառել էի , ինձ թվում էր երազ է , այն մղձավանջներից, որոնց պատճառով չէի քնում , բայց Բայց դա իրական էր , նա երջանիկ էր ճիշտ է ինձ տեսնելուն պես կորավ նրա գեղեցիկ ժպիտը, աչքերի փայլը , բայց ես ոչինչ չարեցի սառած կանգնած մնացի տեղումս... . ես չեմ ուզում նրան կրկին ցավ պատճառել , ես չպետք է գաի... Չպետք է գաի.. Ու ցավից սկսեցի գոռալ , այնքան մինչև սպառվեցի, ու հասկացա , որ մահացել եմ , մահացել եմ այն օրը երբ նրան ասացի գնա...