Аксінька і пародзістая свінка

(Байка)
Захварэла неяк свінка
У суседкі ў Аксінькі.
Каб дарэмна час не траціць,
Трэба ж урача пазваці.
У калгас бяжыць Аксінька
Клікаць ветурача да свінкі.
Урач той малады, рахманы,
Толькі што дыпламаваны,
Ухапіўшы свой куфэрак,
Гэцьма кінуўся ў дзверы.
Галасіла ж так Аксінька:
—Ужо амаль змярцвела свінка,
Усё ляжыць, сапе, ды й годзе,
Не уласціва той пародзе:
Так цудоўна ела, жвава
Упраўлялася са стравай,
А тут не ўстае паўдня.
У загарадзі кныр-радня
Пазірае адным вокам,
Што сяброўка-абібока
Не ўстае—ляжыць аблогам,
Стаў кнырок ужо рыць падлогу.
Ветурач між тым пытае,
Ці на двор гуляць пускае
Бабка гэту жывацінку,
Ту пародзістую свінку?
—Ну, а як жа, мой мілок!
Так, не кожны ўжо дзянёк,
Але ж выпускаю часам,
Каб хадзіла вольным пасам.
—Можа свінка Ваша з’ела,
Што на прыгуменні млела?
Крок Аксінька суцяшае,
Быццам нешта спамінае.
“ Учора бражку вылівала,
Самагоначку як гнала,
У прыгуменні ў карыта—
Засталося непрыкрыта.
Зранку выпусціла свінку.
Ай-яй-яй! Вось дзе памылка!
Нахлябалася ўжо пэўна,
Вось і спіць, бы тое брэўна”.
Думку гэту ўтаймавала,
Урача не супыняла.
Вось прыйшлі ў клець да свінкі,
А тая ўжо чэша спінку,
Рохкае,бы з іх смяецца,—
Адлягло ў Аксінькі з сэрца.
Прабачэння папрасіла,
Урача за стол запрасіла.
—Выбачай, мілок, сардэчна,
Выпадак мой недарэчны!
І яму ўсё расказала,
Чым жа свінку “накачала”.
Пасмяяліся ўдвох:
Усё жыццёва, далі Бог!
29 лістапада 2025