Вечер над деревней,
Тучи распустил
И ко сну глубокому ,
Нас всех пригласил.
Тихо, скромно день уходит…
-Словно не бывал,
А на смену ночь заходит
В полутёмный зал.
В нём умолкли голоса,
Дверь уже закрыта
И только «сцены» полоса
Золотом полита .
20.05.2024. Н. Жабюк
Травеньскае ранне,
З новым днём спатканне.
З сонейкам сустрэча
І настрой на вечар.
Ранне веснавое,
Сонца залатое.
Туман над вадзіцаю,
-Вясна маладзіцаю.
На чароце птушачка
Сябе з рання гушкае.
Той салоўка у кусточку
Спяваў любай усю ночку.
А вада цячэ, цячэ…
-Ранне стала на рацэ.
І спакой і благадаць,
Так , што словам не сказаць!
20.05.2024. Мікола Жабюк
Ой, вы хмары, нашы хмары.
Дажджу чаму не далі?
Мабыць маеце вы чары,
У сухенькія дзянькі.
Па нябёсах пахадзілі,
Ды і кругам абышлі.
А вось дзесьці воду злілі
Нам не літра не далі.
Перасохла ужо зямліца.
Просіць ;„Дайце мне папіць,
Бо вадзіца стала сніцца
І у «чрэве» штось гарыць.“
Што казаць магу я хмарам?
Мыбыць толькі , што адно;
„Не давайце волю «чарам»,
Як чаго бы не было.
Ды і пораўну дзяліце,
Вы вадзіцу для зямлі.
З неба бачна, паглядзіце
Гінуць дзе ужо палі.“
Але ж хмары ці пачуюць
Голас люду і зямлі?
Па над полем павандруюць…
-Кругам, кругам і пайшлі.
18.05.2024. Мікола Жабюк
Памянём усіх мы родных,
Каго Божанька забраў
І каго няма ужо годы
І хто шчасця нам жадаў.
Хто пакінуў куток родны,
Нам пакінуўшы жытло
І крынічкі чыстых водаў,
Дзе так хораша было.
Хто сябе, для нас нашчадкаў,
Пры жыцці не шкадаваў
І у час нелёгкі, цяжкі
Касіў, сеяў, будаваў,
Сэрцу родных мы памянем…
-І бабулек і дзядоў.
Шанаваўшы памяць станем
Тых сумесных нам гадоў.
Яны там, на сінім небе,
У блакітнай вышыні
Маюць у памяці патрэбу,
Неабсяжнай цеплыні.
Дык парадуемся людзі,
За іх светлае «жыццё»
І Гасподзь нас не асудзіць,
Не аддасць у небыццё.
Ну, а справы іх прадоўжым…
-Ці не праўда, людзі?
Нам часіна , дзяньком кожным
Няхай добрай будзе.
14.05.2024. Мікола Жабюк
Штосьці я ужо даўненька
Сваіх вершаў не пісаў.
Гэта значыць, дзед сівенькі,
Мо і думкі пагубляў?
Мабыць мары , што гукалі
І цягнулі да сябе,
Паляцелі , як бы у далі,
Ды і зніклі ў сіняве?
Мо яно так і бывае
Калі працы шмат, браткі…
-Таму часу не хапае,
«Дрэпнуць» так сказаць радкі.
Але ж думкі , ды і мары
Не «уцякуць» ніколі.
Яны маюць свае чары
Для дзядка Міколы.
Вось яны і падказалі;
„Пара ужо пісаці.
Каб цябе не забывалі
У сяброўскай хаце.
Бач, цябе ж не забываюць,
Віншаванні пішуць…
-Значыць дабрыні жадаюць,
Ды здароўя «клічуць»“.
-Таму прашу прабачэння
За сваё маўчанне.
Мне ж без Вас няма надхнення ,
Ды і святкавання.
Вам жадаю толькі шчасця.
Яно усім патрэбна.
І душэўнага багац
Табе мой Чэрвень прысвячаю
Свае маленькія радкі,
Бо месца лепшага не маю
Для сэрца , цела і душы.
Ты надаеш жыццёвай сілы,
А ў іншым я не пражыву,
Бо ты, куточак дужа мілы,
Які я ў сэрцы берагу.
Вось тут калісьці нарадзіўся,
У роднай весачцы маёй,
І ўсё жыццё я ганарыўся
Вось гэтай роднаю зямлёй.
Ты невялічкі , Чэрвень родны,
Цябе не цяжка абыйсці,
Ды і няхай не цэнтар моды,
Але ж прыгожы для душы.
Не стану шмат пісаць я болей,
Але жыву сябры я там,
Дзе ў думках, марах я на волі,
Чаго жадаю і ўсім Вам.
01.05.2022.Мікола Закаханы