ცხოვრებამ ალბათ ტანჯვისთვის გამაჩინა პატარა სიყვარულიც კიარ შემარჩინა წამართვა ის რაცყველას აბადია, შეცდომა მხოლოდ მე, მე არ მაპატია.

ტკივილმა ბევრჯერ მწარედ ამატირა, რამდენჯერ ბრაზმა ძლიერ ამაყვირა, ზოგჯერ დარდი რომ ძალას მართმევდა,ალბათ სხვა ამას ვერც კიამჩნევდა... ცუდად მექცეოდნენ არავინ ნანობდა, სულ ამასამბობდნენ მერე რა? რა მოხდა?ვის ადარდებდა ჩემი ტკივილი?!ყველას ეფინა სახეზე ღიმილი.რამდენჯერ თავი მიგრძვნია მარტოდ, ვერავინ რომ ვერმოვნახე სანდო ტკივილს უხმოდ და ჩუმად ვიტანდი და რასაც ვგრძნობდი გულში ვიკლავდი ვღელავდი მაგრამ ვინმამშვიდებდა? დარდიანს ყველათავს მარიდებდა, დარდი ჩემს თვალზე ცრემლებს ბადებდა,მაგრამ არავის სურდა გაგება...გული რომ სათქმელს ვეგარ იტევდა მინდოდა თქმა და არავინ მისმენდა, ვინ იცის დარდმა რამდენჯერ დამაღონა,მაგრამ ტკბილი სიტყვა არავინ გამაგონა. მინდოდა გამეგო მართლა რა ხდებოდა, რატომ იყო რომ გრძნობები კვდებოდა?მაგრამ სიმართლეს არავინ ამბობდა და ჩემგან ყველა უსიტყვოდ გარბოდა.