Хайёл мекардам ишқу ошиқи танҳо ба висоли хам расидану шириниҳо дорад!

Бехабар аз оне, ки ишқ низ ҷудоиву талхиҳо дорад. Дарду алам, азобу машаќат, хатто дуруғу хиёнатҳои ишқро дидам, вале аз чӣ бошад боз ҳам ин меҳмони нохондае, ки дар қалбам лона гузоштааст ронда натавонистам. Вале аз он бисёри чизҳоро омухтам. Некро аз бад, хубро аз нохуб, дӯстро аз душман, сиёҳро аз сафед фарқ кардан, ҳатто шуҷоатмандию далери сабру таҳаммулро аз ӯ омухтам. Чӣ магар метавонам онеро, ки ин ҳамаро ба ман омухт аз дили худ ронам? Шояд нафари дигар тавонад аммо ман асло ин корро намекунам чун бо ҳама ҳастиям дӯсташ медорам. Ман инро эҳсос мекунам, агар шумо низ дар ҷои ман мешудед ҳатман ин кори маро такрор мекардед. Ёри бе қарини ман худ қалбамро лонааш сохту чун парандаҳои мавсими, ки фасли тобистон меоянду аз сардии зимистон ҳарос намуда ҷои дигаре парвоз мекунанд парида рафт. Хубтараш ӯ лонаи дигаре пайдо кард ба худ фикр мекунад он лонае, ки дорад то абад бо ӯ мемонад, асло ин кор намешавад. Худованд бузург аст ҳатман нишонаш медиҳад ин рӯзҳоеро, ки ман дорам. Фаромуш накун э бевафо ту низ рӯзе чунин хору ҳақир дар роҳи ишқи навини худ мешави. Лек фаромуш накун бо он хотираҳое, ки аз ту ва ишқи дуруғинат доштам рӯзамро шабу шабамро рӯз мекунам ва чун қабли ба ёди ту ҳастам. Ишқатро ҳамчун чизи муқаддас дар дилам нигоҳ медорам. Вале дигар ба ту намегуям, худ ҳоло боз бар мегарди.