დაკარგავ ადამიანს და თითქოს
არაფერიო გაიფიქრებ, თითქოს
ვის არ
დაუკარგავსო, გაიღიმებ იტყვი
ვერ
დამაფასა წავიდა მეორე
მოვაო,დაველოდები მარტო ხო
არ
დავრჩებიო, და თუ დავრჩები რა,
ვინ არ
დარჩენილაო?! იღიმები, იცინი,
ერთობი
და არაფერს არ იმჩნევ არადა
ვინ იცის
შინაგანად დანგრეული,
განადგურებული
გაჩანაგებული ხარ... განა ეს ვის
ესმის შენ
გარდა, ან იქნებ არც გინდა რომ
გაიგონ...თვალზე ცრემლი
მოგადგება
მოიწმენდ და უძილობას
დააბრალებ,უცებ
მოიწყენ და იტყვი რავი ესე ვიცი
ხოლმეო,
არადა... არადა ვინ იცის რომ ის
გაგახსენდა, ვინ იცის ის
ერთადერთი რას
წარმოადგენდა შენვის, ვინ იყო
რას
ნიშნავდა შეიძლება არაფერს
მაგარმ
შენთვის ის მთელი სამყარო იყო,
შენი
საკუთრება იყო, შენში იყო შე
მე შენ მიყვარხარ ვერ გეტყვი რატომ
მე შენ მიყვარხარ არ ვიცი რისთვის
მე შენ მიყვარხარ ძლიერ და მარტო
მე შენ მიყვარხარ რისთვის ან რატომ?
ამ კითხვას ჩემს თავს ათასჯერ ვუსვამ
მაგრამ პასუხი დღემდე არა მაქვს
მე შენ მიყვარხარ ალბათ იმისთვის
რომ სიყვარულმა ასე დამჩაგრა
არვიცი ჩემზე საერთოდ ფიქრობ
ჩემზე ფიქრებით როდესმე გღვიძავს
ანდა როდესმე ატირებულხარ
იმისთვის რასაც მე შენთვის ვიზამ
მე კი ყოველდღე შენ მახსენდები
შენზე ფიქრებით იწყება დილა
გისურვებ ულევ ბედნიერებას
შენს ცხოვრებაში წყნარად და მშვიდად
არ გეშინია რომ შეგეჩვიო?
რომ შემიყვარდეს შენი თვალები?
რომ ყველაფერი გადამავიწყო
და გავხდე მსხვერპლი შენი გრძნობების?
არ გეშინია ამ სიყვარულის?
რომელსაც ზღვარი საერთოდ არ აქვს.
რომ იმართება პირდაპირ გულით
და ემოციებს რომ ვეღარ მალავს.
არ გეშინია? უსასრულობის?
ის რაც ჩემშია დაუსრულებლად?
კი არ გაშინებ, უბრალოდ.. მგონი,
მე მეშინია ეს შეყვარება.
არც შეგეშინდეს, თუ შეგეჩევი,
თუ შენი ნახვა მექცა ოცნებად.
არ შეგეშინდეს იმ ეფექტების,
რაც ამ სიყვარულს მერე მოყვება.