Usha kuni telefonim juda ko'p va uzoq jiringladi.

Tuni bilan uxlamasdan saytida o'tirganim sababli ko'zlarimni ochishga erinib, uxlashda davom etdim. Lekin telefon qayta-qayta bezovtalanaverardi. Uyqisirab telefon ekraniga qaradim, eng yaqin do'stim - Shoxruh. Go'shakni ko'tarib javob berdim: "Allo, qalaysan?" Jimlik. U javob bermasdi. "Allo, Shoxruh, tinchlikmi? Allo!" Yana jimlik. U mening eng qadrli do'stim bo'lganligi uchun xavotir ola boshladim. "Allo.. allo..." Uzoq jimlikdan so'ng uning "qayerdasan og'ayni", degan xorg'in ovozini eshitdim. "Uydaman, tinchmisan? Nima gap?" "Ha, tinchlik. Hozir ko'chaga chiqa olasanmi?" "Ha, albatta qayerga borishim kerak?" Uyimdan taxminan 140 km uzoqlikdagi manzilni aytdi. Bosh qotdi, uning ovozi boshqacha eshitildi. Nimadir bo'lganligini ko'nglim sezardi. Dadamning mashinasini olib qochishga to'g'ri keldi. Garaj darvozasini ochdim, mashinani o't oldirmay ko'chamizning boshigacha itarib bordim. O'sha yerda o't oldirdim va aytilgan manzilga yo'l oldim. Roppa-rosa bir yarim soatlarda aytilgan joyga etib bordim. Lekin u yerda Shoxruh yo'q edi. Uning mashinasini ta'mirlab bo'lmaydigan darajada pachoqlanib ketgan xolda ko'rib qo'rqib ketdim va unga qo'ng'iroq qila boshladim. U telefonga javob bermasdi. Qayta-qayta telefon qildim. O'zimni koyirdim. Tongda telefonni vaqtliroq ko'tarmaganim uchun.
U javob bermasdi. Nima qilishni bilmay qolgandim. "Sog'mikin? Menga telefon qildiku! Biror kasalxonada bo'lsa kerak", - deb o'ylardim. Nihoyat akasiga telefon
qilishga qaror qildim: "Aka tinchmisiz? Shoxruh qayerda? Nega jimsiz? Allo... allo javob bering..." Yig'i ovozi eshitildi: "Do'sting Shoxruhning umri
qisqa ekan, uni topshirib qo'ydik..." Nima???!!! Telefonim qo'limdan tushib sochilib ketdi. Butun vujudimni titroq bosdi. Yuragim tez urib, tomog'imga
achchiq bir nima tiqildi. Ko'zimga yosh quyilib kelardi. "Bo'lishi mumkinmas! U nega meni kasalxonagamas, bu yerga chaqirdi? Nega yoniga chaqirmadi? Nega?" Keyin darhol telefonimni yig'ib oldim, har tugul yondi. Telefonimni yoqishim bilan sms keldi, ochdim: "Do'stim, seni juda juda yaxshi ko'raman, senga
omonatim bor, mashinani bardachokini qara, uni asrab qo'y, uzr, shunaqa bo'lib qoldi, meni unutma..." Dodlabyubordim: "Yo'o'o'o'q!!!" Telefonni endi
o'zim yerga urib chil-chil qildim. Mashinasining yoniga borib bardachokni ochdim va yana yig'ladim: sur'atlar... Ikkalamizning maktab davrimizda tushgan rasmlarimiz. Yana tilla tross (uni tug'ilgan kuniga men sovg'a qilgandim). Ortga qanday qaytdim, bilmayman. Do'stimni so'nggi bor quchdim. Faqat endi
u jonsiz edi... Akasi umrining so'nggi daqiqalarida ham qo'lidagi telefonini maxkam ushlab olganligi haqida aytib berdi. Shoxruh, og'ayni seni xech
qachon unutmayman.