Бир шифокор хикоя қилади: Менинг бир беморим бор еди. У ёшгина қиз бўлишига қарамай
саратон касаллигига чалинган еди.
Уни даволашга узоқ вақт давомида бор имкониятларимизни ишга солардик. Натижалар яхши бўлаётган еди. Шу ҳолда камида 5 йил яхши парвариш билан даволаниши керак еди. 4 йил вақт ўтиб, у мендан бошқа узоқ шахарга
қариндошиникига бориб келишга изн сўради. Қаттиқ ялинганидан ёқ деёлмай, самалётда бориш шарти билан рози бўлдим. У еса чипта ололмай автобусда ёлга чиқибти. Aвтоҳалокат
туфайли 6 соат совуқда қолиб
кетган. Шамоллаш суяк ва бошқа аъзоларга ўтиб кетган. Уни уйига олиб келдик. Жудаям оз умри қолган еди.
Керакли дориларни қабул қилиб ётар еди мен ҳар куни ундан