Գալիս է մի պահ,որ ուզում ես ուղղակի անհետանալ լռության խորքերը։

Գրկես մենությունդ ու փոքր ինչ մնալ իր հետ ։
Ուզում ես քեզ վերցնել ու փախչել մի տեղ որտեղ ոչ ոքի չես խանգարի։
Ուզում ես մի պահ կանգ առնել լրիվ այլ իրականության մեջ ,որտեղ չկան ամենօրյա խոսակցություններ,չկա՜ն ամենօրյա խաղացող դեմքեր։
Չկա՜ բառային ոչինչ,այլ կա պարզապես զգացողություն։
Մի պահ է գալիս ,արդեն զգում ես,որ խեղդվում ես քեզ համար այսքան տարբեր իրականության մեջ ։
Խեղդվում ես ,որովհետև այն ինչ աշխարհի մեջ այժմ կատարվում է քեզ համար դարձել է արժեք չունեցող ոչինչ։
Ժպիտն էլ չի ապրեցնում ,որովհետև սրտից չէ ,այլ արհեստական բանականությունն է կառավարում շուրթերդ։
Տեսնում ես իրար մեջ մղվող ,իրար սպան*ղ պատերազմները ,որը ոչնչի մասին չէ,որը ոչնչի մասին չի պատմում։
Սերն այնքան է գունաթափվել ,որ ամաչում ես բարձր գոռալ,որովհետև գիտես կծաղրվես։
Փողոցները լցված են տարօրինակ ոտնաձայներով ,տարօրինակ ծիծաղներով և հեռվի՜ց ,շատ հեռվի՜ց լսում ես կնոջ մի հայոյող ձայն ,ում միայն ձայնալարերից ես տարբերում որ կին է ։
Փոխում ես ճանապարհդ,խուսափում ես դեմ առ դեմ հանդիպումից,որովհետև չգիտես ինչպես բարեւլ ու կեղծ ժպտալ։
Հասկանում ես ,որ չես կարող կեղծել ինքդ քեզ միայն նրա համար ,որ դիմացինն իրեն լավ զգա ։
Միակ լուծումն տվյալ պահին որ կարող ես ունենալ,փոխել ճանապարհդ,առանց որևիցե մեկի հետ կռվելու,առանց որևիցե մեկին ինչ որ բան բացատրելու առավելեւս ապացուցելու։
Հեռանալ լուռ և ձևանալ կույր ու խուլ ,ասես ոչ լսել ես ոչ էլ տեսել