Խամրել է արևը խավարի գրկում,
Հոգիս ալեկոծ տնքում է վհատ,
Կարոտ ու մոլոր, օտար ափերում։
Փափագած սրտիս ծովի խորքերում
Սուզված ամեն մի երազանք, մուրազ
Լքում են ափերը կանաչ ու ծաղկուն,
Ալիքների հետ խռով, մշտավազ։
Հուշերն անմոռաց սուրբ հայրենիքի,
Կռունկների պես երամներ կազմած
Կռնչում, կանչում ե՛ն ծոցն ինձ մայրենի,
Իսկ ես, կարծես թե՛ թակարդ եմ ընկած։
Մոլեգնում է բոց՛ը հոգուս բաղձանքի,
Կայրվի շուտով կապանքը դաժան,
Դեպի սրբասուն գիրկն հայրենիքի,
Կճախրեմ թևերով կռունկի գարնան։
Նոր բույն կհյուսեմ մեր սարի գոգին,
Մայր Լեռնակերտիս գրկում մոգական,
Սերմեր կսփռեմ հայրենի հողին,
Կծաղկի նոր պարտեզ քնքուշ, բուրաստան։
Մորս պատվական շիրիմին կգամ,
Կհամբույրեմ, ինչպես մանկիկ ծարաված,
Արցունք կթափեմ, կուլամ ու կողբամ,
Կհագենա ընդմիշտ սիրտս հալածված։
Արտավան Սահակյան! 3.04.2018.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы посмотреть больше фото, видео и найти новых друзей.
Комментарии 27