У маёй матулі на кніжнай паліцы стаяла кніга Уладзіміра Караткевіча "Каласы пад сярпом тваім", аб якой яна зау́сёды казала з нейкай цеплынёй...

Нажаль, што не на мове . А яшчэ мама вельмі любіла збіраць журавіны ... Да чаго гэта я? 95 год Караткевічу было 26 лістапада... Ізноу́ я раскалыхала душу ягоным вершам. Але ж чытаю верш праз матыу́ песні маладога беларускага хлопца. І кроу́ тут, і дрыгва, і журавіны - неяк жудасна і самотна адначасова . А як зразумець гэтыя словы: пярэснай, смолкай, утрапёна, лотаць? Здаецца, што толькі недзе на узроу́ню ДНК ці падсвядомасці. А "каханне бясконцае" перадусім. Зау́жды.
О каханне маё бясконцае,
Не ўцякай ад мяне, пашкадуй!
За табой, як за светлым сонцам,
Па штодзённай дрыгве іду.
Чарада нада мной жураўліная,
Пада мною — балот віры.
Журавінамі, журавінамі
Кроў мая на куп’і гарыць.
На шляху толькі чорная лотаць,
А за мной, ад маёй крыві,
Утрапёна квітнеюць балоты
Смолкай песень, пярэснай любві.
Кроў сплывае. Няма спакою.
І калі ўпаду нежывы,
Красаванне кветак жывое
Застанецца на месцы дрыгвы.
28.04.1961