Կյանքի փիլիսոփայություն

ՀԱՅԱՍՏԱՆ Սա իմ երկիրն է – չափսերով այնպիսին, որ կարող եմ վերցնել հետս, թե մի հեռու տեղ գնամ: Փոքրիկ` ինչպես ծերացած մայր, փոքրիկ` ինչպես նորածին զավակ, իսկ քարտեզի վրա ընդամենը արցունքի մի կաթիլ… Սա իմ երկիրն է – չափսերով այնպիսին, որ ազատորեն տեղավորել եմ սրտիս մեջ, որ չկորցնեմ հանկարծ… Հովհաննես Գրիգորյան Նկարում Արագածն է

ԱՂՈԹՔ Չորս քայլ վեր… սահման է: Չորս քայլ վար… սահման: Աստված իմ, այսքան էլ փոքրիկ հայրենիք, այսքան էլ փոքրիկ Հայաստան, նորածնի բարուր է իսկական… Աստված իմ, մոլորվել, կանգնել եմ, ասա ինձ, ի՞նչ անեմ, ո՞ւր գնամ – Չորս քայլ վեր` ավեր է ու մահ է, Չորս քայլ վար` ավար ու թալան… Հովհաննես Գրիգորյան

Իմ տունը սրտիդ տակ էր, Մայր, Ապա սրտիդ մեջ։ Իմ տունը սիրտդ է` Տաք ու դուռը կրնկի բաց Միշտ ու ամեն պահ։ Ես գալիս եմ իմ տուն, Մայր, Ահոտ Անհոտ օրերին իմ, Համբուրում եմ դուռը սրտիդ Վանքի դռան պես Եվ կուչ եմ գալիս Շեմին իմ տան Որ սիրտդ է. ...... Անաղմուկ եմ կուչ գալիս Որ հանկարծ Աստծուն չարթնացնեմ։ Նազիկ Գասպարեան

Մարտունեցիները պատմում են, թե Մոնթեն որքան հոգատար էր զինվորների նկատմամբ։ Ընկերները, հարազատները հագուստ, անհրաժեշտ այլ բաներ էին ուղարկում՝ ինքը չէր վերցնում ոչինչ։ Հաճախ լվանալ էր տալիս ու ապա կարկատել իր հնամաշ հագուստները՝ նորից հագնելու համար, ու երբ ասում էին, թե՝ գոնե քրոջդ ուղարկած հագուստներից մեկը հագիր, հերիք է կարկատածները հագնես, պատասխանում էր՝ «Այս անգամ էլ հագնեմ, հետո կփոխեմ»։ Պատմում են, որ Մոնթեն երբեք չէր պահում իրեն հասանելիք աշխատավարձը, այլ փոխանցում էր զոհվածների ընտանիքներին կամ մարտի ժամանակ առավել աչքի ընկածներին: Մի անգամ նրա զինակից ընկերները հարցնում են. - Ինչո՞ւ քեզ գումար չես թողնում, կարիքը չունե՞ս, ինչ է: - Ինչի՞ս է պետք, - անկեղծորեն պատասխանում է Մոնթեն,

Ժամանակ առ ժամանակ լսում եմ՝ մեծ տերություններն իրենց խաղերն են խաղում, մենք արանքում լողում ենք։ Այ, այդպիսի աղջկական ճակատագրապաշտությամբ ու քաղաքական թեթևամտությամբ դարասկզբին վեց վիլայեթները հանձնեցինք։ Ղարաբաղն ու Նախիջևանն էլ՝ հետը։ Այո, մեծ և փոքր՝ իրենց քաղաքական խաղերն ու շահերն ունեն։ Բայց մենք էլ մեր խաղն ունենք… Կռվելու պատրաստ, կազմակերպված ազգի հետ հաշվի նստում են, չեն կարող չնստել։ Պարզապես հարկավոր է այլոց շահերի ու խաղերի բախման ոլորտում զգոն մնալ, չխեղճանալ, չմեծամտանալ, մոտիկը թողած՝ հեռուն չվազել, խելացիորեն մեզնից բացի ոչ մեկին չհավատալ, տառացիորեն ոչ մեկին… Վանո Սիրադեղյան

Ի սկզբանե ազատությունը թվում է իբրև լավ փոխանակման ապրանք: Սկզբում այն փոխանակում են հացի հետ, հետո այն բանի հետ, որ միշտ ներկայից վատ չլինի՝ կայունության հետ, հետո անվտանգության հետ, և միայն վերջում պարզվում է, որ ո՜չ հաց կա, ո՜չ անվտանգություն, ո՜չ կայունություն, և ո՜չ էլ ազատություն: Վլադիմիր Վոյնովիչ

Հովհաննես Թումանյանի նամակը Ավետիք Իսահակյանին «…Ես չեմ ուզում և չեմ կարող երկար ու բարակ գրել մեր երկրից, թեև դու հարցնում ես: Կարճ ասեմ՝ մենք թե դրսից, թե ներսից քանդեցինք մեր երկիրը: Գլխավորապես մենք: Մենք եմ ասում, և սրա մեջն է ճշմարտությունը: Մի մասը խանգարող սրիկաներ, մի մասը գողեր ու ավազակներ, մի մասը ապիկար թշվառականներ, և չերևաց մի բազմություն, գոնե մի խմբակ, որ վերածնվող շունչն ու բարոյական կարողությունը հայտնաբերեր: Էսքան աղետների ու պարտությունների մեջ ոչ մի մեղավոր չերևաց, ոչ ոք ոչ պատասխանատվության կանչվեց, ոչ պատասխան տվեց: Եվ շարունակվում է. այժմ էլ նույն մարդիկը նույն ճանապարհներով… Եվ ոչ մեկը գոնե ԱՆՁՆԱՍՊԱՆ չեղավ, որ ապացուցեր, որ գոնե ամոթ ու խղճմտանք կա այս մարդկանց մեջ

Երբ երիտասարդ տղաներ են գալիս ու ասում, որ եկել են Արցախի համար զոհվելու, ես նրանց չեմ ընդունում, մեզ պետք են Արցախի համար կռվողներ ու հաղթողներ… Այս տարածքները, որ մենք ազատագրում ենք էլ ավելի մեծ նշանակություն ունեն, քան մենք պատկերացնում ենք, կամ կարող ենք պատկերացնել, ցանկացած ազգ, որ հող կհանձնի` դատապարտված է կործանման: Լեոնիդ Ազգալդյան