Иркен авылыннан мин

Җәйләремнең көзгә кергән мәле, Сөт салгандай кайнар чәйләргә. Кайнарлыгын бераз суытса да, Тәмен сала җанны көйләргә. Юк әле көз түгел, бары яфрак сары, Җәй үтмәгән , әрем чәчәктә, Төннәр инде җанны җылыталмый, Көндә, күңел эри кайчакта. Хәтфә шәлен җәем җыеп куйган, Чыгар кебек инде, җыенган, Гомеремнең көзгә кергән мәле, Чыгып бетә алмый җәеннән.. Гүя каршылыклар әдәп саклый, Каршы басып бер үк ишектән. Кара каршы нидер сөйләнгәнен: -Тик сездән соң !-диеп ишетәм.. Рамзис Мишәр.

Җәйге авыл, гади бер көн.. Җәйге авыл, гади бер көн, Таң атканын күрми каласың, Әтәчләре белән уянасың, Кояш баткач башны саласың. Көне буе тыз быз чабасың да, Җәйләреңдә җитми көн генә, Арасында сыкрап ала җаның: -Бер башыма кирәк ни генә? Ә туктасаң, нидер җитмәгән күк, Бушка үткән сыман вакытың, Күрше күлән сәләм биреп китә: -Ни кырасы эшләп артыгын? Көлеп кенә җавап кайтарасың: -Сезгә җитмәгәнне җыямын, Менә китек иде бер кырыны, Шуны гына ямап куямын. Кайсы аңлап, кайсы төшенмичә, Башын селкеп куя үткәннәр. Аңлыйдыр ла, юкса тирә-күрше, Бер тирәдә гомер кичкәннәр. Ага көне, киче килеп керә, Мөгрәп көтү кайткан тавышка, Бакча белән абзар арасында, Кайда монда урын сагышка. Көннәр

Очыраклы иде очырашулар, Көтмәгәндә уйламаганда, Ничек итеп кинәт пәйдә булдың, Яшьлегемдә яңгыраган хисләр, Йөрәк ярып уйнамаганда.. Тик шулай да карашларда нидер, Кабынгандай булды сискәнеп, Син атладың минем кочагыма, Мин дә инде ачтым кочагымны, Бер уйламый ниләр көткәнен. Өзек сүзләр, бик тиз акты киче, Тәрәзәдән көлде сүрән ай, Озатмадым сине..ә син әйттең: -Күптән көттем шушы очырашуны, Китер өчен бүген соң бугай... . -Тыйнагырак!- диеп төртте каләм, Минем шигырь төзгән кәгазьне, Тик тыймады. төндә пышылдаган: :-Син минеке, мин синеке,- диеп, Җаннар яңгыраткан авазны.. Рамзис Мишәр.