Kichkinagina qizcha yo’l bo’yida o’tirib pul

so’rardi. Ustidagi kiyimlari yirtiq – yamoq, yuz –
qo’llari kir.
U odamlarga yolborib, qo’l cho’zarkan,
yonginasidan yosh, boy, go’zal ko’rinishli kishi
o’tdi. Kishi qizchaga bir qiyo boqdi-yu, e’tiborsiz
yo’lida davom etdi. Uni hashamatli uyida xotini
va bolalari, kechki ovqat va xotirjam hayot
kutardi.
Ovqatdan so’ng birdan uning hayoliga o’sha
tilanchi qiz keldi. Negadur, unga rahmi kela
boshladi, ko’rinishini ko’z oldiga keltirdiyu, ich –
ichidan achindi. Shu tuyg’ular og’ushida Allohga
yuzlandi: “Nega bunday ishlar bo’lishiga izn
berasan. Nega shu kichkinagina qizga yordam
berish uchun hech narsa qilmaysan?” Ana
shunday o’kinch so’zlarni ayta – ayta uyquga
ketdi. Ko’zlari ilinar – ilinmas, tushida haybatli bir
ovozdan uyg’onib ketdi: “Aynan shuning uchun
ham seni yaratdim!”.