Մեր սիրո տխուր մեղեդին...

Արդյոք լսու՞մ ես ինձ, տեսնու՞մ ես ստվերս, ինչպես ես քոնը, տեսնես կանչու՞մ ես ինձ, կարոտու՞մ ես, ինչպես ես քեզ...մոռացել եմ հեռախոսիս զանգի մեղեդին, այն հավերժ լռում է` արտասվելով վերադարձիդ վառված պատրանքը:
Գուցե մեկ-մեկ հիշում ես, գուցե չի էլ մոռացվի խոսքերս, որոնք հանցավոր դարձան արցունքներիդ լույս աշխարհ գալուն պես, գուցե իրար սիրել ենք, ու սիրում ենք գուցե հիմա էլ, գուցե ապագան միակ հայելին է, որ ցույց կտա...Իսկ անցյալը միակ երգը, որի տակ հավերժ պիտի պարեմ ասես...Չէ, դու անցյալ չես, ու չես դառնա, դու չես լքի ինձ, չես հեռանա, չես մոռանա...ես էլ, խոստանում եմ, ես էլ չեմ մոռանա...