Յուրաքանչյուր ցավ իր մեջ կրում է մի փոքրիկ ճեղք՝ ինչպես ճեղքած քարերի միջով ելնող լույսը։ Երբ ցավում ենք, աշխարհը մեզ ստիպում է կանգ առնել, լսել և նկատել այն, ինչ առաջ անտեսում էինք։ Ցավը երբեմն դառնում է մեր ամենախիստ, բայց նաև ամենանվիրված ուսուցիչը: Այն մեզ սովորեցնում է գնահատել խաղաղությունը, սիրել խորությամբ, ընտրել զգուշությամբ և քայլել ավելի հարազատ մեզ ուղիով։

Դասերը, որ տալիս է կյանքը, երբեք չեն անցնում աննշմար։ Դրանք դառնում են մարդու ներսի նոր շերտեր՝ ձևափոխելով նրա բնավորությունը, հայացքը, անգամ հոգու գույնը։ Եվ հենց այդ փոփոխություններն են մեզ դարձնում ավելի հասուն, ավելի չընկճվող և վերջապես՝ ավելի ճշմարիտ։
Մի վախեցեք ցավից։ Այն պարզապես դռան թակոց է, որից ներս մտնելով՝ մենք դուրս ենք գալիս այլ մարդ՝ ավելի խոր, ավելի գիտակից, ավելի ուժեղ։