Предыдущая публикация
გადაუხდელი ვალი
***
ჩანს გავიყოლებ ცხოვრების ვალებს,
რამდენი ნატვრის ვიყავ მხმობელი,
მხრებში მომხარა, ისე მაწვალებს,
ვერ გადახდილი სამადლობელი,
ტკივილებისგან შევკარი მუჭი,
ცივ შუბლზე მაყრის წვეთები ოფლის,
დამრჩება სულზე ცოდვების ჭუჭყი,
დრო, ჰაერივით რომ აღარ მყოფნის.
გვერდით ჩამოვლილ მომღიმარ მგზავრთან,
არიდებული თვალების მერე,
დამრჩება ქენჯნა სინდისის რათა,
ვერ გავიმეტე, არ მოვეფერე.
მამის კერიავ დაგიხშე კარი,
ზურგი გაქციეთ საფლავთა ჩრდილნო,
ჰოი, რამდენი დამრჩება ვალი,
უსხლავი ვაზის უცრემლო ძირნო.
მარტოდ ნატეხო ღამეთა კვალო,
მოხუცო დედავ, მომხვიე ხელი,
მე, შენი ვალი როგორ დავთვალო,
დამრჩება ისიც გადაუხდელი.
ვიდრე ჩემსავით არ ჰგავხართ ჩავლილს,
გეტყვით, მოკლეა ამ სოფლის შარა,
ნუ დაუწუნებთ უბრალო ყვავილს,
ვისაც ვარდისთვის ფული არ კმარა.
გაუკვალავი დავტოვე ტევრი,
თუმც განსაცდელებს მუდამ ფონი აქვთ,
მე, ღმერთის ვალი დამრჩება ბევრი,
იმაზე ბევრი, თქვენ რომ გგონიათ.
/ნანა მეფარიშვილი/
Следующая публикация
Нет комментариев