Երեք տարի առաջ Արծրուն Հովհաննիսյանից անսպասելի նամակ ստացա։ Հիմա էդ նամակի մի հատվածը արտագրված է իմ բոլոր բլոկնոտներում, կպցրած է տան պատին, գրած է հեռախոսի մեջ, որտեղ հնարավոր է։ Կյանքիս լավագույն խորհուրդն է, որ ամենավատ վիճակներում փրկել է ինձ։
Գրել էր՝ մնա միշտ ուժեղ ու հիշի՝ այն ակնթարթներին, երբ քեզ կթվա, թե էլ չես կարող, հոգնել ես, դիմացինը՝ լինի մարդ թե երևույթ, նույնպես այդպես է մտածում։ Հետևաբար մի քայլ էլ, ու հաղթելու ես։
Հիմա առավել քան ճիշտ են էս խոսքերը, էս իրավիճակում։Սյունե Սև
added yesterday at 21:59
added yesterday at 21:59
added yesterday at 16:39
Բալի շուրթերով իմ հեքիա՜թ, կարոտել եմ քեզ: Ու հիմա գիտեմ, որ կարոտի զգացումը գուցե ամենալավ նկարիչն է, որովհետև տեսնում եմ քեզ այնպես, ասես աչքիս առաջ նստած ես, տեսնում եմ քո դեմքի ամեն մի մանրամասնը, մինչև անգամ քո մազափունջը, որ, երբեմն-երբեմն ընկնելով դեմքիդ, ծածկում է ձախ աչքդ…
Դրսում անտանելի ցուրտ է: Գրում եմ քեզ՝ թուղթը դրած լուսամուտի գոգին: Լուսամուտի առաջ, մինչև հեռուները, ուր աչքս կտրի, ամեն բան ծածկված է սպիտակ ձյունով: Բայց երբ մտածում եմ քո մասին, ապա թվում է, թե լուսամուտի առաջ տե
added yesterday at 16:39
added yesterday at 14:11
added yesterday at 14:10
Կռիվն ավարտվեց,
օրերն անցան,
Զինվորի գինը մարդիկ մոռացան,
Կորցնողն է միայն
զինվորին հիշում,
Գիշեր ու ցերեկ անհույս տառապում։
Զինվորը կրկին
պոստում է կանգնած,
Աչքերն են նրա
հոգնած ու տանջված,
Բայց հիմա ոչ ոք
չի հիշում նրան,
Ծանր օրերը արդեն հեռացան։
Զինվորի մայրն է
անքուն տանջվում,
Իր որդու հետ մտովի խոսում,
Ուզում է նորից
իր որդուն գրկել
Ու իր տաք գրկում
նրան միշտ պահել։
Մարդի´կ,
ուզում եմ մի բան
միշտ հիշեք,
Անկեղծ ուզում եմ, որ դուք գիտակցեք`
Պատերազմ լինի,
թե խաղաղ գիշեր,
Զինվորին պ
added yesterday at 12:31
loading...
Show more