Предыдущая публикация
Эй дареғо, ки надидем андаке меҳр аз падар,
Ранҷи бисёре кашидем аз ҳаёти бесамар.
Раҳ ба раҳ чун кӯдакони беназорат рӯзу шаб,
Дар ғами як бурда нон будем умре пушти дар.
Эй падар, бо мо набудӣ гарчи дар ин рӯзгор,
Тифлакони бегунаҳ будем мо дур аз падар.
Ҳеҷ моро шахси ғамхоре дар ин дунё набуд,
Ҷуз Худову меҳри модар, ёди ту, эй тоҷи сар.
Ранҷу ғамҳое, ки мо бурдем андар зиндагӣ,
Чун сағири бе падар ё худ балои дарди сар,
Он ҳама аз ҳасрату дар ёди дидори ту буд,
Ту вале будӣ зи мову ранҷҳомон бехабар.
Мо басе дидем дар ин умри худ бешу камӣ,
Заҳмату ранҷи фаровон з-одаму ноодамӣ.
Тан ба қисмат дода тавре зиндагонӣ кардаем,
Бо хаёли хурамиву айшу нӯшу беғамӣ.
Ҳар ки қисматро зи ҳақ нодида мегирад, хатост,
Следующая публикация
Нет комментариев