Салавот бар Мухаммад.

*Марду зан; либоси якдигар* Ба номи Худованди бахшандаи меҳрубон Худованди Мутаол дар ояти 187-уми сураи Бақара, марду занро ба либоси якдигар ташбеҳ намуда ва мефармояд: هُنَّ لِبَاسٌ لَكُمْ وَأَنْتُمْ لِبَاسٌ لَهُنَّ “Занон либоси шумо ва шумо мардон ҳам либоси онҳо ҳастед.” (Сураи Бақара, ояти 187). Ин ташбеҳи бисёр зебои Қуръони Карим паёмҳои фаровоне дорад, ки бархе аз онҳо баён мешавад: 1. Либос ҳам дар андоза ва тарҳ ва ҳам дар ҷинсу ранг бояд муносиби инсон бошад; ҳамсар ҳам бояд ҳашмашаъни инсон, муносиб бо фикру шахсияти ӯ бошад. 2. Либос барои инсон зинат ва оромиш аст ва ҳамсару фарзанд ҳам мояи зинату оромиши конуни гарми хонавода мебошанд. 3. Ҳамонгуна ки либос, айбҳои

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ وَسَيَعْلَمُ الَّذِينَ ظَلَمُوا أَيَّ مُنْقَلَبٍ يَنْقَلِبُونَ “Ва касоне, ки зулм карданд, ба зудӣ хоҳанд донист, ки ба кадом бозгаштгоҳ бозмегарданд.” (Сураи Шуаро, ояти 227) Пас аз зарбаҳои дардноку ҳайратангези ғайратмардону муҷоҳидони фаластинӣ дар дифоъ аз сарзамин ва ҳимояти тӯфонияшон аз Масҷидулақсо, режими саҳюнистӣ ҳам дар идомаи ҷиноятҳои навбатию нангини худ дар ҳаққи миллати мазлуми Фаластин, ин бор бо як ҳамлаи даҳшатнок, даррандасифатию кӯрдилии худро ба ҳамаи ҷаҳониён нишон дод ва собит кард, ки ба кӯчактарин қоидаҳо ва ҳуқуқи байналмилал ҳатто дар замони ҷанг, пойбанд нест; ин ҷинояткорҳо барои ҷуброни шикасти ҷуброннопазири худ дар иқ