Хадис ва хикмат

Ба номи Худованди бахшандаи меҳрубон Диққате дар ояти 109-и сураи Юсуф Яке аз вижагиҳои муъминону муҷоҳидони роҳи Худо, дил набастан ба дунё ва таваҷҷуҳ ба охират аст. Худованди Мутаол дар сураи Юсуф мефармояд: وَمَآ أَرْسَلْنَا مِن قَبْلِكَ إِلَّا رِجَالاً نُّوحِى إِلَيْهِم مِّنْ أَهْلِ الْقُرَى أَفَلَمْ يَسِيرُواْ فِى الْأَرْضِ فَيَنظُرُواْ كَيْفَ كَانَ عَقِبَةُ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ وَ لَدَارُ الْأَخِرَةِ خَيْرٌ لِّلَّذِينَ اتَّقَوْاْأَفَلَا تَعْقِلُونَ “Ва пеш аз ту нафиристодем ҷуз мардоне аз аҳли ободиҳоро, ки ба онон ваҳй мекардем; пас, оё дар замин нагаштаанд, то бингаранд саранҷоми касе, ки пеш аз онон будаанд, чӣ гуна шуд? Ва ба ростӣ, сарои охират барои касоне, ки тақво пеша