Предыдущая публикация
Қисмати талх 💔 😭 кисми 4 анчом
Муаллиф Шахлои Начмиддин 👈
Фирӯза пас аз каме ба худ омадану бехтар шудан зиндагии навро оғоз кард. Ӯ дигар он чавонзани тарсончаки орзупарввр набуд. Чеҳрааш ҳамеша ғамгин, нигоҳаш холӣ буд. Ҳама дар маҳалла дар бораи бозгашти ӯ гап мезаданд.
-Духтари хамсояро мегӯянд, дар Русия чӣ корҳое накардааст, ки ба ин ҳол афтодааст. Худашро аз тиреза ба берун партофтааст.Ин занак бе бало нест.
-Бале, бале. Охир, ба хотири марди ношинос ба ғарибӣ рафт. Ин бадбахтӣ. Худаш гунаҳкор аст. Аз тақдир гурехта наметавонӣ.
Фирӯза ин овозаҳоро мешунид ва хомӯш мемонд. Ҳар як нигоҳи таҳқиромез мисли корди тезе ба дили ӯ мехалид. Удар хона менишаст. Намехост касеро бинад. Модараш ягона мехрубонаш буд.
Як рӯз, ӯ ба модараш гуфт:
-Оча, ман мехоҳам кор кунам. Намехоҳам дар ин ҷо бишинам ва ба гапи мардум гӯш диҳам. Ман мехоҳам ба касе ёрӣ расонам. Шояд, ба занҳое, ки мисли ман азоб кашидаанд.Охир ман дипломи омузишгохи педагоги дорам.
Модараш ашки чашмонашро пок кард.
-Офарин, духтарам. Ин тақдири туст, ки ба дигарон дарс шавад. Ту қавитар ҳастӣ аз оне, ки худат фикр мекунӣ. Вале ба хар хол аз Бахтиёр эҳтиёт шав.
Бахтиёр дар Русия дар зиндагии худ машғул буд. Аммо як шаб дар соати дер, телефони ӯ занг зад. Ин аз рақами ношинос буд.
-Ҳа, кӣ?
Овоз (бо оҳанги таҳдидомез):
-Салом, Бахтиёр. Ин Искандар аст. Ман ҳамаашро донистам. Ба сабаби ту ман кор ва ҳуҷҷатҳоямро аз даст додам. Ту маро ноҳақ туҳмат кардӣ. Ман инро фаромӯш намекунам. Ту фикр кардӣ, ки бо фиреб ва таҳдид ҳама чизро ҳал мекунӣ? Ман ба Душанбе занг задам. Ба оилаи ту ба зани аввалаат ҳама чизро гуфтам. Дар бораи Фирӯза, дар бораи зани молдаванка. Ҳама чизро. Акнун ҷазои ҳақиқии ту дар хонаат интизор аст. Ин аст ҷазо барои дили шикастаи он зани бечора.
Бахтиёр якбора аз ҷо бархост. Рангаш канд.
Аммо Искандар аллакай гӯшакро гузошта буд.
Дере нагузашта ба Бахтиёр аз Душанбе занг зад. Ин занаш буд.
Зан бо гиря ва дод: Бахтиёр, ин чӣ гапҳо? Ман ин ҳамаро фаҳмидам. Фирӯза кист? Ту боз кадом зани дигар дорӣ? Ту ман ва фарзандонро фиреб кардӣ.Акнун ба хона наё. Ман туро намебахшам. Ҳеҷ гоҳ.Ман бо ту дигар зиндаги кардан намехоҳам.
Бахтиёр дастонашро ба сараш гузошт. Ҳама чиз дар як лаҳза аз даст рафт. Мақом, хонавода, обрӯ. Фиреби ӯ ба ҷазои сахт табдил ёфт.
Дар ҳамин лаҳза, Фирӯза дар Душанбе ором хобида буд. Ӯ ҳеҷ гоҳ намедонист, ки Бахтиёр ҷазои худро дид. Аммо дар як гӯшаи дураш, дар хоб, ӯ табассуми андаке кард. Гӯё дили шикастаи ӯ, пас аз азобҳои тӯлонӣ, оромӣ ёфта бошад. Адолат дар дунёи ғарибон ба таври худ барқарор шуд
Хабари талоқи занаш ва аз даст додани оила Бахтиёрро аз Русия ба Душанбе баргашт. У дар ватан бо чеҳраи шармсор ва дили пуризтироб қадам ниҳод. Занаш ӯро ба хона роҳ надод.
-Ту ба хонаи ман дигар қадам намемонӣ. Ту дурӯғгӯй ва хиёнаткорӣ. Ту номуси маро, номуси фарзандонро паст задӣ. Маро аз пушти ту дар маҳалла таҳқир мекунанд. Рав, ба назди зани молдаванкаат, ё ба назди Фирӯза! Ҳамаи онҳоро ҷамъ кун ва бо онҳо зиндагӣ кун.
Бахтиёр бо сари хам, мисли марди аз ҷанг мағлубшуда, ба кӯча баромад. Обрӯи ӯ дар миёни хешовандон ва дӯстон аз даст рафта буд. Ҳама медонистанд, ки ӯ барои чӣ корҳое ду зан ва як духтари бечораро фиреб додааст.
Ӯ кӯшиш кард, ки бо Фирӯза сӯҳбат кунад, то ӯро айбдор кунад, ки ӯро ба ин ҳол овардааст. -Бахтиёр, ман дигар бо ту ҳеҷ коре надорам. Ту маро маҷбур кардӣ, ки ба туҳмат розӣ шавам. Ту ҳаёти маро шикастӣ. Ту худат худро ба ин ҳол овардӣ. Дигар ба ман занг назан,вагарна аз руят ариза менависам барои шантаж.
Бахтиёр фаҳмид, ки ӯро ҳама партофтанд. Зиндагии ӯ дар Русия низ бе хонавода ва зани молдаванка, ки аз ӯ рӯй гардонд, дигар маъно надошт. У дар кӯчаҳои Душанбе танҳо монд, доғи хиёнат ва беинсофӣ бар пешонааш.
Фирӯза дар як маркази дастгирии заноне, ки дар муҳоҷират ҷабр дидаанд, корро оғоз кард. Пойҳояш ҳарчанд шифо ёфта буданд, аммо дард ва хотираҳои талх ҳамроҳаш буданд.
Ӯ бо дигар занон, ки мисли ӯ фирефта шудаанд, сӯҳбат мекард. Барои онҳо дарси ибрат буд. Фирӯза аз ҳисоби таҷрибаи шахсиаш, дигар занҳоро аз доми фиребгарон огоҳ мекард.
Ба ман нигоҳ кунед. Ман ба хотири як марди ношинос, ки дар шабакаи интернет бо чанд калимаи ширин дили маро бурд, ба он сарнавишт афтодам. Ба фиреб додани худ иҷозат надиҳед. Ба ҳар як ваъдаи никоҳ ва ҳаёти зебо дар ғарибӣ бовар накунед. Қадри номус ва ҳаёти худро донед.
Ҳар як калимаи ӯ пур аз дард ва таҷрибаи талх буд. Занҳо ба ӯ гӯш медоданд ва гиря мекарданд.
Падару модар аз иродаи қавии духтарашон фахр мекарданд. Баъд аз чанд сол, Фирӯза бо як марди хуб, ки аз ҳамаи фоҷиаи ӯ хабар дошт, шинос шуд. Ин мард, ки худ ҳам дар ғарибӣ азоб кашида буд, ӯро бо тамоми доғҳояш қабул кард.
Фирӯза бо дастгирии шавҳари наваш ва чанд нафаре, ки сарнавишти ӯро медонистанд, маркази хурди дастгирии психологӣ ва ҳуқуқиро барои занони аз муҳоҷират баргашта таъсис дод. Номи марказро "Умед" гузоштанд.
Ин марказ дар як гӯшаи орому дури Душанбе ҷойгир буд. Дар он ҷо занон аз тарс ва шарм халос мешуданд ва мефаҳмиданд, ки дар азобашон танҳо нестанд.
Фирӯза: Инҷо хонаи дуюми шумост. Ҳеҷ кас шуморо доварӣ намекунад. Мо ҳама мисли баргҳои як дарахтем, ки аз шамол шикаста шудаанд, аммо метавонанд боз сабзанд. Ман аз тирезаи ошёнаи сеюм партофтам. Барои он ки аз шарм, аз фиреб ва аз танҳоӣ халос шавам. Аммо ин роҳи ҳал набуд. Роҳи ҳал дар он аст, ки мо бояд садои худро баланд кунем. Аз хомӯшӣ ва пинҳонкорӣ баромадан ин аст наҷоти ҷон.
Дар марказ Фирӯза занонро таълим медод, ки чӣ гуна ҳуҷҷатҳои худро дуруст кунанд, чӣ гуна ба таҳдидҳо ҷавоб диҳанд ва аз ҳама муҳим, чӣ гуна худро дӯст доранд.
Як рӯз, ба марказ як зани ҷавоне омад, ки аз Русия баргашта буд. У аз ҷониби шавҳари муҳоҷираш, ки дар он ҷо оилаи дуюм дошт, аз хона ронда шуда буд. Зан бо гиряи ҷонкоҳе мегуфт:
-Ман намедонам чӣ кор кунам. Шавҳарам маро гуфт, ки ман бефоидаам. Маро таҳқир кард. Ман мехоҳам бимирам.
Фирӯза дасти ӯро гирифт.
-На, хоҳарҷон. Ман ин роҳро тай кардам. Медонам, ки чӣ гуна дарди сахт аст. Аммо зиндагӣ ҳадя аст. Ҳоло ту маҷрӯҳ ҳастӣ, вале ту қавӣ ҳастӣ. Ин мардон танҳо аз занҳои қавӣ метарсанд. Биё, бо ҳам кор мекунем. Ту барои фарзандонат ва барои худат мубориз бош.
Ашки Фирӯза аз рӯи он зан ҷорӣ шуд. Ин ашк на ашки дард, балки ашки ҳамдардӣ ва умед буд.
Ҳаёти ӯ ба як китоби ибратбахш табдил ёфт: аз орзуи бегуноҳ ва фиреби талх дар ғарибӣ то захмҳои ҷисмонӣ ва рӯҳӣ. Аз кӯшиши худкушӣ то наҷотдиҳандаи дигарон.
Фирӯза ниҳоят хушбахтиро дар ёфтани мақсади ҳаёти худ дарёфт. У на танҳо аз тирезаи ошёнаи сеюм наҷот ёфт, балки аз доми ноумедӣ ва тарс низ берун омад. Доғи шикастхӯрдагӣ ба нишони қаҳрамонӣ табдил ёфт.
Хатто дар ториктарин лаҳзаҳои зиндагӣ, умед ба наҷот ва имкони оғози нав вуҷуд дорад. Доғи фиреб ва шикаст метавонад ба нишони қаҳрамонӣ ва қуввати рӯҳӣ табдил ёбад.
Фирӯза аз як зани танҳо, ки дар ватан аз сабаби бефарзандӣ аз шавҳар ҷудо шуда ва дар ғарибӣ аз ҷониби марди беинсоф фиреб хӯрда буд, ба як зани мубориз мубаддал гашт. Кӯшиши ӯ барои худкушӣ, ки аз шиддати дарди рӯҳӣ ва нотавонӣ сар зада буд, баъдтар ба як дарс барои наҷоти ҷони дигарон табдил ёфт.
Ӯ дарк кард: Баъзан, вақте ки мо дарро барои фиребгарон мекушоем, гунаҳгори аслии мо на дигарон, балки эътимоди аз ҳад зиёд ба касест, ки танҳо худро дӯст медорад. Аммо баъд аз афтидан, боз бархостан муҳимтар аст.
Сарнавишти Бахтиёр, ки аз бераҳмӣ ва фиреби худ истифода бурда, ҳаёти дигаронро шикаст, бо ҷазои сахт анҷомид. Ӯ фикр мекард, ки бо пул ва дурӯғ метавонад зиндагии дугона дошта бошад, аммо дар натиҷа ҳам оилаи аввалаашро дар Душанбе ва ҳам шарики молдаванашро дар Русия аз даст дод. Беинсофӣ ва хиёнат ба танҳоӣ ва беобрӯӣ оварда расонд.
Холо Фируза баьди солхои зиёд фарзанддор шуд ва номи писарчаашро Мубориз ном ниход.
Бошад,ки доимо Мубориз обруйи падару модар бошад.
Муаллиф Шахлои Начмиддин 👈
Гуноҳ🌊🔥: Аз Оби Кофарниҳон
то Оташи Зиндон. Кисми 1
Муаллиф Шахлои Начмиддин 👈 👈
Дилрабо сохиби оилаи обод,ду фарзанд,як духтару як писарча буд.
Шавхараш одами хуб,аммо камгап,нихоят чидди буду доимо Дилрабо уро маломат мекард,ки ту маро сухани хуш намегуйи,мехрубони намекуни,аз ин бармеояд ки дар кучое маьшука дори.
Хуллас худаш зиндагиашро захр месохт.
Борхо хушдоманаш шишта дар танхои насихаташ кард,ки дар авлоди падарии писараш хама мардхо табитан камгапу чиддианд.
-То имруз тагоят(падари шавхараш)боре маро дустат медорам нагуфтааст,аммо бовари дорам ки хиенат накардааст.
Илтимос,келинчон бо писарам бахуда,бехуда чангу чанчол,рашк накунед.
Рузе токати мард ток мешавад,он вакт косаи бахтатон шиканад,кучо мерввед ?
Дилрабо бисер характери бадгумони,зудранчи дошт.Даррав аз пеши худаш фикри бад мекарду бо хама ахли хонавода кахр карда кудаконашро баркасд мезад.
Ин рафтораш ба шавхараш хуш намеомад,борхо чанг шуданд.
Боре пас аз нисфирузи шавхараш уро кохиш дода гуфт :
-Занак,ба дилам зади агар хамин даьфа беҳуда чанг кобию кудаконро азоб дихи,онхоро мону ба хуби аз ин даргох баромада рав.
Ман дигар токати чунин зиндагии захр ва зани шаттохро надорам.
-Чи ман шаттох,шаттох очаат,апаат ба туйи лох гап ёд медиханд.Ман агар равам ,туро аз хукуки падари махрум мекунам,кудаконро дар хоби шабат хам намебини.Эха
-Бас кун занак,зиндагиро захр накун,мефахми ?
-Ту захр карди ,ман не.
Ин тарзи гапзании занаш сахт асабониаш карду Суруш бори аввал дар зиндагии шаш солаашон ба сари у даст бардошт ва шаппотие зад.
-Ту маро зади,ба милиса арз мекунам,бурда ба махбас шинонанд 18 руз ,баьд мефахми ки зан,кудак чист ?
Хуллас онхоро ба зури аз хамдигар хушдоману хохаршуяш халос карданд.
Дилрабо мисли саги газанда ба шавхараш дарафтода дастхои уро газид.
Шавхараш эх ту гуён аз хона баромада рафт.
Дилрабо сари кахру газаб кудаконашро пеш пеш карда з
аз хавли баромад ва ба хушдоманаш дод зад :
-Пеши рохи маро нагиред,бадзотхо,ман дигар дар ин хонаи хаскаппаи шумо намеистам.
-Кудаконро кучо мебари келин?
-Ба гур,фахмидед ?
Ва у хушдоманашро як тараф бо шаст тела доду кудаконро гирифта аз хавли баромад.
Дар сараш як фикри ахримани буд:Суруш кудаконашро чун чони ширинаш дуст медорад,уро бо кудакон чазо медихам.Ба тарафи дарёи Кофарнихон ,ки наздикии деха буд,рафтан гирифт.
Ин хангом хушдоманаш ба писараш занг зад,ки таьчили биёяд,вагарна ин аблах ягон кори бад мекунад.
Дилрабо фикр кард,ки мераваму худро бо кудаконаш гарки дарё мекунам,ана баьд як умр месузад шавхараш.
Ана ба ту чазо.
Дилрабо мисли девонагон ба лаби дарё мерафт дасти кудакони бегунохро сахт капида, оби Кофарниҳон дар ин мавсим кафк бардоштаву пурғуруш буд. Кӯдакон аз даҳшат дод мезаданд :Модарҷон, илтимос дасти моро сар дех,мо хонаи бибиам меистем.
Суруш ва модараш аз қафои ӯ бо тамоми қувва медавиданд :Дилрабо, биист! Ором шав. кудаконро сар деҳ!"
Ӯ истод ба чеҳраи гирён ва тарсидаи Асал ва Амир нигарист аммо ғазаб ва нафраташ нисбат ба Суруш аз меҳри модарӣ пурқувваттар буд. Шуморо ба дарё мепартоям,баьд худамро, то падаратон як умр сухта сухта хокистар шавад. Ҳамин ҷазо барояш бас аст.
Ва аввал писарчаи панҷсола Амирро ба дохили оби сард партофт. Амир якбора зери об шуд овози отачон,очачон гуйи ӯ дар гирдоби об гум гашт.
Асал аз ин манзара сахт тарсид ва кӯшид худро аз дасти модар кашад :очачон,очачон Ман шуморо дӯст медорам! Маро напарто. Дилрабо духтари ҳафтсоларо ҳам бераҳмона ба қаъри об тела дод ва садои фарёди "Очаҷон!"-и Асал ҳам ба шиддати дарё омехт.
Дилрабо худаш ҳам бо як такон ба оби хунук ҷаҳид. Ана ба ту Суруш! Ана ба ту ҷазо. мегуфт ӯ. Аммо ҳамин ки оби ях ба баданаш расид ғаризаи зиндагӣ якбора дар ӯ бедор шуд. Ҷон ширин аст! Марг чист? Ин кор чӣ буд ки кардам?! У бо тамоми қувва кӯшид худро ба соҳил кашад. Оби дарё сардакак ва пуршитоб буд ӯ дасту по зад мубориза бурд ва бо мушкилӣ худро ба регзори лаби дарё партофт. Ӯ наҷот ёфт, аммо кудакон.
Суруш ва модараш расиданд ,аммо дер шуда буд.Диданд ки Дилрабо мисли саги тар дар соҳил меларзад .
-Ин чӣ кори бад буд кардӣ? Зани бераҳм! Кудаконам- Суруш бо тамоми қувва ба сари Дилрабо зад ӯро кашола кард ва бо ёрии мардуми деҳа ки ҷамъ омада буданд ба пулис супурд. Модари Суруш дар он ҷо фарёд мезад -Худо задааст туро! Худоҷон ҷазои туро медиҳад! Ду нозанинам фарзандакота кушти ,садкаи номи модар шави.
Дилраборо ба боздоштгоҳ ва баъдан ба муассисаи ислоҳӣ бурданд. Ҷинояти ӯ дар байни маҳбусон ҷинояти аз ҳама паст ба ҳисоб мерафт: қасдан куштани фарзандони худ.
Дар зиндон ӯро ба камераи умумӣ гузоштанд. Ҳамин ки маҳбусон фаҳмиданд ки Дилрабо модарест ,ки фарзандонашро ғарқ кардааст фазои камера якбора вазнин шуд.
Зани баландқад ва чашмонаш тез бо лақаби Холаи Оҳан ки дар ин ҷо обрӯ дошт ба тарафи ӯ омад.
-Ту ҳамонӣ ки чигари худатро бо дасти худ ба об додӣ? Модар буданат ба дарди ман намехӯрад. Дар ин ҷо қонуни мо аст: ба кудак даст назан. Ту ин қонунро поймол кардӣ гуфт Холаи Оҳан бо овози паст ва сард.
Дигар занҳо Дилраборо ба даҳшат менигаристанд. Онҳо метавонистанд одам кушанд дуздӣ кунанд аммо ба фарзанд зарар расонидан аз хатти сурхи онҳо поён буд.
-Бачаҳоро барои ҷазо додани шавҳарат куштӣ? Ту чӣ гуна махлуқ ҳастӣ?" гуфт зани дигаре бо нафрат.
Дилрабо мехост чизе гӯяд кӯшиш кард .
-Ман дар ғазаб будам ӯ маро зад.
Холаи Оҳан бо нафрат ба рӯи ӯ туф кард. -Ғазаб? Модарӣ дар куҷои ту буд? Аз имрӯз ту барои мо мисли як сагбача ҳастӣ. Ту ба касе нигоҳ карданба ҳуқуқ надорӣ. Ту бояд барои ҳар як лаҳзаи истифодаи об дар ин ҷо иҷозат пурси. Ту замин ҳастӣ ки мо болои он қадам мезанем. Ҳамин ҷазои ту барои бачаҳоят. Ҳамарӯза ба ёд ор ки чӣ кор кардӣ.
Барои Дилрабо ҳаёти зиндон ба дӯзахи ҳақиқӣ табдил ёфт. Ӯ на танҳо аз азоби виҷдон, балки аз ҷисмонӣ ва равонӣ маҳбусони дигар азоб мекашид.
Пагоҳии барвақт буд. Дилрабо бо дасту пойи ларзон аз ҷояш хест. Шаби якумаш дар камераи умумӣ мисли қисмати охирини даҳшат гузашт. Ӯро ба гӯшаи ториктарин ва сардтарин назди ҳоҷатхонаи умумӣ ҷой дода буданд.
Холаи Оҳан бо дасташ дарвозаи камераро оҳиста куфт:.
Ҳой, касофатзан.Вақти хизмат сар шуд.
Дилрабо ба ӯ нигарист.
-Чӣ хизмат?" пичиррос зад ӯ.
-Чӣ хизмат?
Оҳан якбора хандид, хандае ки мисли шикастани шиша буд.
-Барои модари кушандаи кудакон ? Ту бояд ҷои хоби ҳамаро тоза кунӣ, об оварӣ, ҷои хоби моро дуруст кунӣ! Ту дигар инсон нестӣ, ту каниз ҳастӣ! Ту ҳақи зиндагӣ надорӣ.
Занҳои дигар Гулру,ки барои ғоратгарӣ уро махбас карда буданд ва Наргис, ки ба шавҳари хиёнаткор зарба зада буд,ба у нигариста, механдиданд.
-Тез бош, тез! Ҳоҷатхонаи моро мисли утоқи арӯсӣ бо дастони сафедакат тоза кун.
Дилрабо бо дастони ларзон сатили обро гирифт.
-Вақте, ки об меори, оби гарм нагир. Ту оби гармро танҳо дар хоби шабат мебини дигар, акнун оби сард барои ту кофӣ аст. Тоза кун вале ба хурок даст нарасон,ки дастат ба чизе бирасад. Дастҳои ту бо хуни бегуноҳ олудаанд..
Дилрабо сатили обро бардошт.
Холаи Охан аз пушт ба сари Дилрабо зад: -Вақте ки бо ман гап мезанӣ, ба пои ман нигоҳ кун! Сарро баланд накун! Ту дигар ҳуқуқи баланд нигоҳ кардан надорӣ касофат.
Дилрабо ашкҳои худро фурӯ бурд ва ба замин нигариста, тоза карданро сар кард.
Баъд аз чанд рӯз, азоби ӯ тоқатнопазир шуд.
-Ман дигар наметавонам! Чаро маро ин қадар азоб медиҳед?"
Оҳан бо чеҳраи ҷиддӣ, ки дар он ҷо ҳеҷ гуна шафқат набуд, ҷавоб дод.
-Ту фикр кардӣ, ки дар ин ҷо меҳмонхонаи истироҳатӣ аст? Ин ҷазои ту аст! Ҳар қадаре ки ту азоб мекашӣ, шояд он дарди кӯдакони бегуноҳро каме таскин диҳад. Мо ин ҷоем, то ба ту хотиррасон кунем: Модар ҳақ надорад, ки ҷони фарзанди худро бигирад.
-Ба ёд ор! Вақте ки ту дар дарё худро наҷот додӣ, фарзандонат мехостанд зиндагӣ кунанд. Ҳар як қатра арақи ту ашки бачаҳои туст. Бидон, ки агар ту ҳоло азоб накашӣ, ҳаёти берунаат ҳам бароят дӯзах мешавад..Оё ту ба озоди мераси,ин номаьлум аст.Ту хукуки зистан надори.
-Дар ин ҷо мо қонуни виҷдон дорем. Ту бо кори худ виҷдони моро ба ларза овардӣ. Агар ту аз гуноҳи худ дард накашӣ, мо ҳеҷ гоҳ туро одам намеҳисобем. Ин ҷои ибрат аст. Касоне ки мисли туанд, бояд бидонанд, ки барои ҷазо додани шавҳар фарзандро куштан, ҷинояти аз ҳама паст аст ва ҷазои он то қаъри ҷон мерасад..
Дилрабо сарашро ба девор зад. Ӯ дарк кард, ки аз ин ҷо наҷоте нест ва виҷдони ӯ дар ин зиндон аз нав бедор мешавад.
Чанд моҳ гузашт. Дилрабо ба сояи худ табдил ёфт. У ҳамеша дар ҳолати тарсу ларз буд, чашмонаш ҳамеша ба замин дӯхта. У кори ҳамаро мекард: либос мешуст, фарш тоза мекард, ба маҳбусон хӯрок медод. Ҳеҷ кас ба ӯ ташаккур намегуфт, баръакс, ҳар кори ӯро бо танқид ва таҳқир ҷавоб медоданд.
Рӯзе Дилрабо аз бемории сахт нолиш кард. У дар гӯшае нишаста, меларзид.
-Илтимос, ман худро хуб ҳис намекунам. Метавонам як дам истироҳат кунам?
Холаи Оҳан:Истироҳат? Барои кӣ? Барои модари қотил? Фарзандони ту дар зери об истироҳат мекунанд, пас ту ҳам истироҳат нахоҳӣ кард..
Гулру:Аз кор гурехтанӣ? Ту фикр мекунӣ, ки мо ба ту раҳм мекунем? Барои модаре, ки барои каприз ҷони кӯдаконро мегирад, бахшиш вуҷуд надорад.
Наргис: Дар ин ҷо одамоне ҳастанд, ки барои бемории фарзандонашон дуздӣ кардаанд, аммо ҳеҷ кас ба ҷони бачаҳо даст назадааст. Ту ҷинояте кардӣ, ки аз доираи инсоният берун аст.
Дилрабо кӯшид худро муҳофизат кунад:.
-Ман аз кори худ пушаймон ҳастам. Ман бахшиш мепурсам.
Оҳан бо қадамҳои вазнин ба назди ӯ омад ва муйхряшро кашида гуфт :
-Пушаймонӣ? Бахшиш? Ин калимаҳо барои ту нестанд. Бахшишро аз касе мепурсанд, ки хато кардааст, на ту ки ҷинояти ғайриинсонӣ содир кардӣ. Кӯдаконро баргардонда наметавонӣ. Дар ин зиндон, барои кори ту як қонун ҳаст: Бахшиш вуҷуд надорад.Туро дар он дунё хам намебахшанд.
Оҳан ба чеҳраи паридаи Дилрабо нигарист ва идома дод.
-Вақте ки ту дар берун будӣ, зиндагии худатро захр мекардӣ. Ҳоло ту захри ин ҷо ҳастӣ. Мо туро табобат намекунем. Мо туро мешиканем, то дигар занон, ки шояд дар сари онҳо чунин фикри шайтонӣ ояд, дарси ибрат гиранд. Онҳо бояд бидонанд, ки барои ҷазо додани шавҳар бо ҷони фарзанд бозӣ кардан хотимаи сахт дорад.
Идома дорад
Муаллиф Шахлои Начмиддин 👈 👈 👈
Фильтр
загрузка
Показать ещёЛевая колонка
О группе
Сиришти хок аз охан чудо нест
Хаёти одами низ бе хато нест
Хаточуён хатои худ бичуед
Дар олам бе хато гайр аз Худо нест.
- 00000000
- 🇹🇯 Таджикистан, Душанбе
Скрыть информацию
Фото из альбомов
Ссылки на группу
2 777 участников