††† SPARAPET †††

Բարեւ ձեզ ես հոգեբան եմ ու ցանկություն առաջացավ իմ մասնագիտությամբ օգնել մարդկանց ,եթե դուք ունեք խնդիրներ կամ պարզապես հոգեբանական խորհրդատվության կարիք,ապա ես միայն ուրախ կլինեմ օգնել ձեզ

Я привкус солнца в языке Армении родной люблю, И саза нашего напев, его печальный строй люблю. Люблю кроваво-красных роз огнеподобный аромат, И в танце наирянок стан, колеблемый зурной, люблю. Люблю родных небес лазурь, сиянье рек и блеск озер, И летний зной, и зимних бурь глухой многоголосный хор, И хижин неприютных мрак, затерянный в ущельяьх гор, И камни древних городов в дремоте вековой люблю. Где б ни был, не забуду грусть напевов наших ни на миг, Молитвой ставшие листы железописных наших книг, И как бы наших ран ожог глубоко в грудь мне не проник, Мою отчизну, край отцов, скорбящий и святой, люблю. Для сердца, полного тоски, милей мечты на свете нет, Кучака и Нарекаци умов светлей на с

Մշեցոց նոր սերունդ Երբոր մայրը երկունքով Աշխարհ բերե երեխա, Հայրը որդուն մի սըրած Պիտի դաշույն տա ընծա։ Երբ երեխան մեծանա, Խաղալիկներու փոխան՝ Հայրը ձեռքը պիտի տա Մի մահաբեր հըրացան։ Երբոր տըղին վարժատուն Գա ժամանակ երթալու, Նախ՝ սուր խաղցնել, և ապա Պիտ սովրեցնունք կարդալու։ Կարդալ-գըրել լավ բան է․․․ Բայց որ հասավ քննություն՝ Աշակերտին հարցուցե'ք — Վոթել գիտե՞ նա արյուն։ Լոկ դուք այսպես հուսացեք Փըրկել խղճուկ Հայաստան․․․ Ազատ, անկախ մարդ երբեք Լինելու չէ՛ մուրացկան։ Перевод: Новое поколение мушцев Когда для жизни трудовой Средь мук рождает сына мать – Ему точеный, острый меч Отец в подарок должен дать! Когда ребенок подрастет, К игрушкам вкус проснется в нем, – Пусть привыкн

Հայոց լեզուն Մեսրոպ Մաշտոցն ասաց՝ որդիս, Էլ ինչո՞վ ես հույսը բերդիս,- Էլ հայրենիք ինչ՞ու եկար, Թե պիտ խոսես օտար լեզվով, Խմես հայոց գինին նեկտար, Կենաց կանչես օտար լեզվով, Քաղես հայոց վարդերն ու հեզ Աղջիկ կանչես օտար լեզվով Իրավ քանի լեզու գիտես՝ Այնքան մարդ ես՝ իրավն ասին, Բայց, որ քո հայ լեզուն չունես, Էլ ի՞նչ հույս ես քո Մասիսին, Որ թողել ես քո մայրենին՝ Հարամ է քեզ հայոց գինին, Հարամ է քեզ աղջիկն հայոց, Հայոց սիրտը՝, Մասիսն հայոց: Մայր հայրենիքն էլ ի՞նչ սրտով Քո ոտքերն էլ գրկե վարդով... ...Ա՜խ, չէ, Մասիսն հալալ է քեզ, Հայոց վշտում դու մեղք չնես, Հալալ է քեզ հողն հայրենի, Թող քեզ ջուրն էլ դարնա գինի: Քանզի հայոց վայ սփյուռքում Պանդխտությունն

Нас мало, да, но мы армяне Пусть мало нас, но величают нас – армяне…. Всех остальные себе не ставя выше, Должны признать – и мир наш тем богат, Что есть у нас библейский Арарат, Что небо только в зеркале Севана В себя смотреться сможет постоянно, Отлит в Давиде образ человека, Что здесь писалась музыка Нарека, В скале упрямо вырубали храмы. Пусть мало нас, но величают нас – армяне… Мы никого себе не ставим выше: Мы попросту другой судьбою дышим; Армянской крови пролито не мало… Когда бы нам история внимала! Во дни когда бы мы бывали в силе, Ничьей свободы сроду не казнили: Не поднималась грозная десница За все – веков – обиды расплатиться… Смерть просто наш народ облюбовала И было ей нас, не